Τέλος εποχής για την Αλεξάνδρα Ασημάκη

Την απόφαση της να αποχωρήσει από την δράση, σε ηλικία 32 ετών, ανακοίνωσε, μέσω μίας συγκινητικής επιστολής,  η Αλεξάνδρα Ασημάκη.
Η “ερυθρόλευκη” φουνταριστή είναι μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες πολίστριες στην ιστορία του αθλήματος, όντας έξι φορές MVP στο ελληνικό πρωτάθλημα (2011, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018), κατέχοντας, μάλιστα, τον τίτλο της πρώτης σκόρερ όλων των εποχών με 735 τέρματα.
Η κορυφαία διάκριση της Ασημάκη, βέβαια, δεν είναι άλλη από αυτή της κορυφαίας παίκτριας τόσο στην Ευρώπη,  όπως αποφάσισε η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Υγρού Στίβου (LEN), όσο και παγκοσμίως, από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Υγρού Στίβου (FINA).
Το γράμμα της Αλεξάνδρας Ασημάκη
Από τη στιγμή που έστριψα το κλειδί στο αυτοκίνητο κι άρχισα να κατευθύνομαι από τη Βούλα στη Βουλιαγμένη, σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα: ‘Αυτός ίσως είναι ο τελευταίος αγώνας μου στο πρωτάθλημα πόλο. Ήταν 7 Ιουλίου και με τον Ολυμπιακό ετοιμαζόμασταν για το 7ο σερί πρωτάθλημα. Το νούμερό μου είναι το ‘7’, αλλά και αριθμός δεμένος με την ιστορία της ομάδας μου. Το παιχνίδι άρχιζε στις 7.00 μ.μ.. Επεξεργάζομαι τα σημάδια που μου στέλνει το σύμπαν και ήταν πολλά, όχι ένα. Πολλά και τα εφτάρια, για να μην τα παρατηρήσω.
Έτσι κι αλλιώς, σκόπευα να κλείσω το κεφάλαιο της Εθνικής ομάδας στην καριέρα μου φέτος. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που αναβλήθηκαν, λόγω της πανδημίας. Ο αποχαιρετισμός μου από το άθλημα -και όχι μόνο από την Εθνική- δεν πήρε παράταση για έναν χρόνο. Το λέω τώρα το ‘αντίο’. Συγκινημένη για όσα έχω ζήσει, ευχάριστα και δυσάρεστα. Για όσα κέρδισα, μέσα κι έξω απ’ το νερό. Γι’ αυτά που έμαθα και για όσα πρόσφερα. Φεύγω γεμάτη! Αυτό είπα κι εκείνη την ημέρα του τελικού, στον Λαιμό. Κοίταξα ψηλά και είπα ‘ευχαριστώ!’ με μεγάλη ανακούφιση. Σκέφτηκα ‘το έκανα, το έζησα! Τα κατάφερα!’ Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα.
Στην παρουσίαση των ομάδων δάκρυσα και συγκρατήθηκα. Δεν είχα μοιραστεί τις σκέψεις μου με κανέναν. Έβλεπα κάθε γωνιά του κολυμβητηρίου, όπου άρχισα την υδατοσφαίριση ως αθλήτρια της Βουλιαγμένης. Περνούσαν από τα μάτια μου οι στιγμές μου ως μικρό κορίτσι. Βυθίστηκα στην πισίνα, κατέβηκα μέχρι κάτω και κράτησα την αναπνοή μου, όπως έκανα και όταν ήμουν παιδί. Όπως έκανα πάντα. Από τότε που ήμουν 4 και μάθαινα κολύμπι με το σύλλογο του Καλαμακίου, στον Άγιο Κοσμά. Με έχαναν οι προπονητές μου. Τρόμαζαν κι εγώ ήμουν στο ‘καταφύγιό’ μου, κρυμμένη κάτω από το νερό. Έπαιρνα τον χρόνο μου εκεί. Αυτός ήταν κι ο λόγος που κάποια στιγμή μου πρότειναν να ασχοληθώ με τη συγχρονισμένη κολύμβηση. Η άπνοια.
Μεγάλωσα στο Καλαμάκι. Μ’ έβγαζαν βόλτα, έχοντας μαζί δεύτερη αλλαξιά. Έφευγα από το χέρι της γιαγιάς μου κι έπεφτα με τα ρούχα στη θάλασσα. Λατρεύω το νερό. Επειδή δεν μπορούσα να το αποχωριστώ, ασχολήθηκα με το πόλο. Ένα καλοκαίρι, έκλεισαν οι ακαδημίες κολύμβησης της Βουλιαγμένης για τις διακοπές, αλλά εγώ ήθελα να συνεχίσω. Είχα χρυσό στα 50μ. πρόσθιο στο προαγωνιστικό, στο Χειμερινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κολύμβησης κι όταν έκανα δοκιμαστικό στο πόλο, η κίνηση ‘ποδήλατο’ στα πόδια μού βγήκε αυτόματα, λόγω του προσθίου. Από παιδί ένιωθα αθλήτρια, αν και δεν ήμουν από αθλητική οικογένεια. Οι γονείς μου δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό, αλλά με έμαθαν κάτι άλλο: να τα κάνω όλα μόνη μου.
Φανταζόμουν τον εαυτό μου σε βάθρο. Άκουγα τον Εθνικό Ύμνο και ανατρίχιαζα. Φάνηκε το 2011, όταν δάκρυσα στην απονομή του χρυσού μεταλλίου με την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Και δεν συνηθίζω να κλαίω. Από το χαμηλότερο σημείο της πισίνας, όπου χανόμουν, άρχισα ν’ ανεβαίνω με πολύ πείσμα και πολλή δουλειά στην επιφάνεια. Ευτύχησα να πατήσω σε πολλές κορυφές μαζί με τις συμπαίκτριές μου σε όλες τις ομάδες. Αρχικά στη Βουλιαγμένη κι έπειτα στον Ολυμπιακό, που αρχίζει τώρα την προετοιμασία του για τη νέα σεζόν. Κι εγώ δεν θα πέσω μαζί με τα κορίτσια στο νερό. Δεν θα φορέσω το ερυθρόλευκο μαγιό μου παρέα τους. Όμως, πάντα θα έχω την ικανοποίηση ότι στον Ολυμπιακό ωρίμασα ως αθλήτρια. Έχει άλλο ειδικό βάρος αυτός ο σύλλογος.
Αυτόνομο, μαγικό και μοναδικό κεφάλαιο της ζωής μου είναι η Εθνική ομάδα. Είχα την ευλογία, αλλά και την τεράστια ευθύνη να γίνω αρχηγός της ‘γαλανόλευκης’ το 2016, όταν σταμάτησε η Αντιγόνη Ρουμπέση που με έβρισκε με κλειστά μάτια στο νερό. Ακόμη θυμάμαι την ασίστ που μου έβγαλε στο 1ο γκολ του τελικού με την Κίνα το 2011. Και τότε προέκυψε η αγαπημένη φωτογραφία μου, με τη γροθιά υψωμένη. Έπειτα από χρόνια συνειδητοποίησα τι καταφέραμε.
Χρειάστηκα και την άπνοια αρκετές φορές στη διαδρομή μου. Όταν για παράδειγμα άκουσα από έναν προπονητή “εσύ δεν θα παίξεις πόλο”. Κράτησα την αναπνοή μου και συνέχισα την προσπάθεια. Δεν το έβαζα κάτω. Δεν το έκανα ακόμη κι όταν με πληροφόρησαν ότι μάλλον δεν θα είμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Προσπαθούσαν φίλοι και συγγενείς να με πείσουν να προετοιμαστώ ψυχολογικά γι’ αυτό. Είχα λυσσάξει. Τελικά, ήμουν στο Πεκίνο.
Δεν γκρίνιαζα για τους τραυματισμούς μου, ποτέ. Δεν μου αρέσουν τέτοιες δικαιολογίες. Εκνευριζόμουν όταν διάβαζα τίτλους όπως ‘σφίγγει τα δόντια και παίζει’. Όταν πέφτεις στο νερό μασάς σίδερα, όσο κι αν πονάς. Όποιος δεν μπορεί να το κάνει αυτό, πρέπει να κάθεται στον πάγκο. Αν δείχνεις λαβωμένος το περνάς και στους συμπαίκτες σου.
Στην Α1 έπαιξα αργά, στα 19. Δούλεψα σκληρά για να τους πείσω. Δεν ήμουν ψηλή, δεν είχα το ‘τέλειο χέρι’. Δεν άρχισα καν ως φουνταριστή. Δεν πίστευαν ότι μπορώ να τα καταφέρω στη θέση, καθώς δεν είχα τον κατάλληλο σωματότυπο. Τώρα, δεν υπάρχουν τέτοια στερεότυπα. Μόνη μου τρύπωνα στα δύο μέτρα κάθε φορά που έβρισκα ευκαιρία. Ήμουν πολύ γυμνασμένη και διέθετα πολύ πείσμα. Ως αθλήτρια, υπήρξα τέρας αυτοπεποίθησης, όχι όμως και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν άλλο. Να μη χάσω την ακεραιότητά μου ως άνθρωπος.
Δεν μπορώ να βλέπω παιδιά με δακρυσμένα μάτια, επειδή δεν παίζουν. Δεν θα το κάνω ποτέ ως προπονήτρια. Αυτό είναι αρχή μου και θα την εφαρμόσω στις ακαδημίες του Ολυμπιακού Αλίμου στο Alma Club, στον Άλιμο, όπου στο εξής θα προπονώ παιδιά. Όλα θα έχουν ίσες ευκαιρίες. Δεν μπορώ να πω σ’ ένα παιδί “δεν κάνεις”. Είναι πολύ ρηχό κι εγώ θέλω το βάθος μου. Θέλω να παίρνουν πρωτοβουλίες, όπως έκανα κι εγώ. Ανάγκασα τους προπονητές ν’ ασχοληθούν μαζί μου.
Πλέον, μπορώ να πω ότι μου φέρθηκε ωραία η ζωή μέχρι σήμερα. Το καλό τέλος μιας καριέρας λειαίνει όλες τις γωνίες που προέκυψαν σε αυτήν. Θα έχω πάντα αυτό που κανείς δεν μπόρεσε να πιάσει και να κρατήσει μέσα στα χέρια του, το νερό. Τις δυνατές αναμνήσεις μου σε αυτό. Δεν είναι μια παρηγορητική σκέψη, τώρα που κλείνει ένας κύκλος στη ζωή μου, αυτός της αθλήτριας. Είναι η αλήθεια. Είναι η ζωή μου.