Η εξομολόγηση του Σπανούλη για τον Κόμπι

Στο «Documento» μίλησε ο Βασίλης Σπανούλης, με τον αρχηγό του Ολυμπιακού να πλέκει το εγκώμιο του αδικοχαμένου Κόμπι Μπράιαντ, να αποκαλύπτει ένα ραντεβού για δείπνο που είχαν οι δύο τους το 2011, τονίζοντας τι ήταν αυτό που έκανε τον «Black Mamba» να ξεχωρίσει.
Αναλυτικά ο Σπανούλης μίλησε:  
Για το δείπνο του 2011:
«Βγήκαμε για δείπνο το 2011. Για μένα, αυτό το δίωρο της φοβερής κουβέντας ήταν ένα όνειρο. Έζησα αυτό που ονειρεύεται κάθε παιδί. Φερόταν πολύ απλά και φιλικά, μού έδινε συμβουλές. Δεν θα έβγαινε μαζί μου, αν δεν ήταν απλός! Θυμάμαι ότι τα λόγια του απέπνεαν παθολογική αγάπη για το μπάσκετ. Ήταν γεννημένος νικητής, κοίταζε πάντοτε τον επόμενο στόχο. Την επόμενη μέρα. Όλα όσα λένε για τον χαρακτήρα του είναι αλήθεια».
Για τον Κόμπι Μπράιαντ:
«Είμαι πολύ μικρός εγώ για να μιλήσω για τον Κόμπι Μπράιαντ. Πλησίασε τον Μάικλ Τζόρνταν, όσο κανείς άλλος. Υπήρξε πρότυπο για τους μπασκετμπολίστες που μεγαλώσαμε μαζί του. Ενέπνευσε και μένα, όπως τόσος και τόσους άλλους. Άγγιξε την τελειότητα».
Για το τι έκανε τον «Black Mamba» να ξεχωρίζει:
«Το πνεύμα του νικητή και η εργασιομανία. Η “refuse to lose” νοοτροπία. Αρνιόταν την ήττα και δεν τον πτοούσε τίποτα. Όλοι περνούν κακές στιγμές ή χρονιές. Εκείνος ανακάλυπτε καινούριους στόχους κάθε μέρα. Ήταν ασύλληπτα δυνατός πνευματικά. Είχε εκπληκτικούς ελιγμούς, σουτ, εκείνο το fadeaway που έκανε, το απαράμιλλο footwork. Για να γίνεις φαινόμενο και να πλησιάσεις τον Τζόρνταν, πρέπει να τα έχεις όλα».
Για την εποχή που ο ίδιος, με την φανέλα των Ρόκετς, αντιμετώπισε τους Λέικερς:
«Κέρδισα ένα φάουλ στην δεύτερη περίοδο και ετοιμαζόμουν να εκτελέσω βολές, όταν ο Κόμπι με πλησίασε και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη. “Κάνατε φοβερή δουλειά το καλοκαίρι”, μού είπε. Και εννοούσε την Σαιτάμα. Αυτή η χειρονομία δείχνει τον χαρακτήρα του. Εγώ ήμουν ένα τίποτα στο ΝΒΑ. Δεν είχε καμία υποχρέωση να με πλησιάσει και να μου μιλήσει. Τον διέκρινε μεγαλείο καρδιάς και ψυχής, όπως όλους τους σπουδαίους αθλητές. Είναι αδύνατο να γίνει κάποιος μεγάλος παίκτης, αν δεν είναι μεγάλος άνθρωπος».
Για το σοκ της απώλεια του Κόμπι, αλλά και τον θάνατο του Πέτροβιτς το 1993:
«Βάζω και τον εαυτό μου στη θέση τους. Ίδια ζωή κάνουμε. Τελειώνουμε την προπόνηση, παίζουμε στους αγώνες, επιστρέφουμε στα παιδιά μας. Τι να πω, είναι ανείπωτη η τραγωδία. Προσεύχομαι να βρει δύναμη και κουράγιο η οικογένειά του, για να αντέξει την απώλειά του. Η γυναίκα του και οι κόρες του που έμειναν πίσω. Άδραξε την μέρα, γιατί δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά τα σημαντικότερα διδάγματα στην ζωή είναι απλά».