Δεν μου αρέσει να κρύβω τις σκέψεις μου, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και εγώ έχουμε αλλαγές στο πως βλέπουμε τα πράγματα. Είναι δεδομένο ότι μετά από νίκες και δει μεγάλες το ποσοστό αισιοδοξίας μεγαλώνει. Αντίθετα μετά από αρνητικό αποτέλεσμα το ποτήρι το βλέπουμε μισοάδειο.
Ο Ολυμπιακός ο τελευταίο χρονικό διάστημα δεν πείθει με την απόδοση του και αναπόφευκτα έχει ξεκινήσει μία συζήτηση για το κατά πόσο η ομάδα είναι ικανή να φτάσει μέχρι τέλους και να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο.
Ο κόσμος των Πειραιωτών έχει μεγάλες απαιτήσεις, τις οποίες όμως η αλήθεια είναι ότι τις δημιούργησε το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα τα προηγούμενα χρόνια όπου έφτανε μεν στη πηγή αλλά νερό δεν έπινε δε.
Η επιστροφή του Βεζένκοφ και η έλευση του Φουρνιέ, όπως είναι λογικό αύξησαν ακόμη περισσότερο τις προσδοκίες και καλώς γιατί το dna του Συνδέσμου είναι συνυφασμένο με τις επιτυχίες. Κανένας δεν είναι ικανοποιημένος με οτιδήποτε λιγότερο από το τρόπαιο και ο τρόπος που δεν ήρθε ιδίως το 2022 και το 2023 πλήγωσε όλους όσους ακολουθούν τον έφηβο.
Οι ήττες από Ερυθρό Αστέρα και Βιλερμπάν μαύρισαν τον ουρανό αρκετών φίλων της ομάδας, η κατήφεια και η κριτική δεν ήθελε και πολύ να ξεκινήσει. Έτσι είμαστε ως έθνος και δεν πρόκειται να αλλάξουμε ποτέ.
Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν λίπος να κάψουν, υπήρχε περιθώριο να κατέβουν οι στροφές της μηχανής, άλλωστε αποτελούσαν μέχρι την 29η αγωνιστική της Ευρωλίγκας μακράν την πιο συνεπή ομάδα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Αυτό που είδαμε όμως στις τελευταίες δύο αγωνιστικές είναι κάτι εντελώς ξένο σε σχέση με όσα γνωρίσαμε από τον Οκτώβριο και έπειτα. Εγώ κρίνω αυτό που βλέπω, δεν έχω καμία μαντική ικανότητα για το τι θα συμβεί ακόμη και τα επόμενα πέντε λεπτά. Δεν γνωρίζω λοιπόν για το αν, πότε και πως το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα θα συνέλθει.
Διακρίνω ένα μπέρδεμα στο rotation, το οποίο όμως είναι δικαιολογημένο εξαιτίας των απουσιών από τους τραυματισμούς, οι οποίοι εμφανέστατα έχουν μπερδέψει τα πράγματα ακόμη και για τον ίδιο τον Μπαρτζώκα, ο οποίος στερείται σημαντικών παικτών, σε μία φάση που ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να προετοιμάζεται για όσα θα συμβούν στα playoffs.
Όμως μία σεζόν είναι ένα τρενάκι του λούνα παρκ, ένα roller coaster συναισθημάτων όπως είχα γράψει στα πρώτα μου κείμενα. Αν κάνουμε μία μικρή αναδρομή σε όσα έχουμε ζήσει την εφετινή σεζόν από την αρχή της μέχρι και σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει περάσει τόσο τη φάση της αμφισβήτησης, όσο και την αντίστοιχη του ενθουσιασμού.
Θα πρέπει η ομάδα να έχει υγεία, ώστε όλοι να είναι σε ετοιμότητα τώρα που θα ξεκινήσουν να σφίγγουν τα γάλατα. Δεν υπάρχει κανένας που να περισσεύει από τη μάχη γιατί αυτή που έρχεται θα είναι επιβίωσης.
Απογοήτευση όμως δεν πρέπει να επικρατεί. Αν είναι να αμφισβητούμε με κριτήριο δύο αγωνιστικές ή ένα κακό βράδυ αδικεί την αλήθεια. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα επιστρέψει το τσιπάκι σε κανονικά επίπεδα λειτουργίας.
Ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει πως ξέρει τι χρειάζεται να κάνει για να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει, μένουν δύο μήνες για να δούμε αν θα βρει και ότι του έλειπε τα προηγούμενα τρία χρόνια για να κάνει ότι δεν μπόρεσε.
