Ο Τζέκιλ αφήνει στην άκρη την τεράστια νίκη του Ολυμπιακού επί της Εφές και περιγράφει όλα τα συναισθήματα που έχουν δημιουργηθεί σε όλο αυτό το ταξίδι των Ερυθρόλευκων τη χρονιά που διανύουμε.
Α ρε τι μας έχεις κάνει ρε Ολυμπιακέ μου. Από εκεί που δεν μιλιόμασταν με τον Χάιντ, τώρα αραχτοί, με παντόφλες στον καναπέ, απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της διαδρομής με ανυπομονησία. Αυτή η ομάδα έχει ηρεμήσει το πνεύμα μας. Έχει φέρει πιο κοντά όλους τους αντιφρονούντες. Αυτούς που τόσο καιρό έχουν ως χαρακτηριστικό το μηδενισμό και τον ξερολακισμό για τα πάντα. Τους προπονητές του πληκτρολογίου. Έχει αναγκάσει τις εντάσεις να κοπάσουν.
Στα του οίκου μου όμως. Που σας αρέσει..
Από τη μια ο Τζέκιλ από την άλλη ο Χάιντ. Θα έπρεπε να ήμασταν άλλοι εαυτοί, άλλοι κόσμοι. Τώρα συμφιλιωθήκαμε και περιμένουμε τον επόμενο αγώνα του Θρύλου. Εχθροί ήμασταν, κολλητούς μας έκανες ρε Ολυμπιακέ.
Αυτό το συναίσθημα το απαράμιλλο. Να κλείνει μια ολόκληρη εβδομάδα (και παραπάνω) χωρίς ένταση, πάρα το άγχος ότι δεν θα δούμε τον Κώστα και τον Αλέκο στο παρκέ. Παρά το άγχος ότι θα παίξουμε με την ομάδα του Ηττούδη (επιμένω) στην Πόλη και με την δις πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ΣΕΦ.
Ξέρεις τι είναι να μην φοβάσαι;
Ξέρεις τι είναι να μην νιώθεις ανησυχία αλλά να προσμένεις την επομένη στιγμή που θα βγεις από τον ηλεκτρικό του Φαλήρου και θα κατηφορίσεις προς τον αγαπημένο σου προορισμό, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας;
Ξέρεις τι είναι να έχεις τόσες σκοτουρες από την καθημερινότητα σου και όταν ακουμπάς τον καναπέ σου και ανοίγεις την τηλεόραση σου να ξελαφρώνεις από κάθε είδους πίεση; Για μια ρουφιάνα “σπυριαρα”, για 12 παλαβους που δε μασάνε πουθενά, για έναν σκακιστή που έχει τα πάντα υπό έλεγχο, για ένα γήπεδο που καίγεται;
Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορούμε να στο περιγράψουμε. Η φετινή χρονιά θα μείνει στην ιστορία όποια και να είναι η κατάληξη της.
Οι εμφανίσεις, οι νίκες, οι λύπες, η αυταπάρνηση, η χαρά και οι δυσκολίες.
Κάποτε το διάβαζα και γελούσα. Τελικά όμως έχει τεράστια δόση αλήθειας.
Δεν είναι ο προορισμός. Όχι με την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν ειναι. Είναι το ταξίδι..
Και το ταξίδι της σεζόν 2022-23 θα μας μείνει αξέχαστο. Επειδή η ψυχή μας είναι ήρεμη, ανυπόμονη, ταξιδιάρα.
Εχτές έλεγα θα γράψω για μπάσκετ, για τον Λούντζη, τον Βεζένκοφ, τον Μακκίσικ από τα Καμίνια και τον Γουόκαπ από τα Ταμπούρια.
Μα πως; Εδώ δεν χωράει μπάσκετ. Δεν χωράει αθλητισμός. Η σύνδεση του κόσμου με αυτήν την παρέα έχει περάσει τα οποιαδήποτε όρια. Μακάρι όλο αυτό να μην είναι πρόσκαιρο και να μην μείνουμε μονάχα με τον πυρήνα που ακολουθεί ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα. Μακάρι.. Το έχει ανάγκη ο οργανισμός, το έχουν ανάγκη αυτοί που τρέχουν το όλο εγχείρημα.
Από τις πρώτες μέρες που άνοιξα τα μάτια μου με θυμάμαι να βλέπω τον ερυθρόλευκο έφηβο. Σε όλα τα αθλήματα και ειδικά στο μπάσκετ. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής.
Όσα νιώθω φέτος, που μετράω μόλις μία κούπα στο Σούπερ Καπ και τίποτα άλλο, δεν τα έχω νιώσει με το τριπλ κράουν, την Κωνσταντινούπολη, την back to back Ευρωλίγκα.
Είμαι υπερβολικός; Μπορεί. Φταίνε τα όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα; Ίσως.
Αυτό που γνωρίζω και με το παραπάνω είναι ότι περιμένω πως και πως για το επόμενο ματς. Και αυτό δεν μου το έχουν φέρει οι νίκες και τα θετικά αποτελέσματα. Αλλά η όλη ατμόσφαιρα αυτής της οικογένειας που βλέπω εντός και εκτός παρκέ.
Της παρέας που πανηγυρίζει πιο ισχυρά μια μεγάλη άμυνα του Λούντζη από το τρίποντο του Βεζένκοφ στο τέλος του χρόνου μιας επίθεσης. Είμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας που αψήφισε αρχικά τη λογική και πλέον μέρα με τη μέρα και παιχνίδι με το παιχνίδι αλλάζει άρδην την οποιαδήποτε αμφισβήτηση για αυτήν.
Δεν χωράει λογική, χωράει μονάχα η ουσία. Και στο τωρα ο Μπαρτζώκας και η παρέα του έχουν αναγκάσει όλους να υποκλίνονται.
Ζήστε το ταξίδι. Να είστε κοντά τους και να τους στηρίζετε..
Υ.Γ. Η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που ξέρει πως όλοι είναι σημαντικοί. Από τον Σλούκα στον Λούντζη και τον Πάπας. Βρείτε μου κάποια να μπορέσει να το αντικρούσει αυτό. Μην ψάχνετε κάποια. Δεν υπάρχει…
ΥΓ2. Μεγαλύτερη και από τη νίκη ήταν η εμφάνιση του Λούντζη. Ποια θα είναι η επόμενη αποστολή του Γιώργου Μπαρτζώκα άραγε; Μετά το ξύπνημα και του Μπλακ; Ένας ακόμα λόγος για να περιμένεις το επόμενο ματς. Την επόμενη αποκάλυψη.
ΥΓ3. Και βλέπεις και την άλλη πλευρά και λες αυτό που μου είπε ένας φίλος. Η εικόνα μιας ομάδας είναι η κεφαλή της. Όταν η ομάδα αυτή είναι ακέφαλη και “άρρωστη” δεν γίνεται να περιμένεις κάτι άλλο. Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί και όταν καταφέρεις να τις κρατήσεις έτσι, τότε θα έχεις και τα επιθυμητά αποτελέσματα.
ΥΓ4 Κάθε νίκη, κάθε χαρά για τον Χρήστο…
