Ο Τζέκιλ παίρνει και πάλι το πληκτρολόγιο, γράφει για το μπάσκετ του Θρύλου, τη μεγάλη νίκη επί της Ρεάλ και την αφιέρωση στον άνθρωπο που το αξίζει περισσότερο και από τους παίκτες του Μπαρτζώκα.
Πώς το γράψαμε πριν μερικές ημέρες; Μπασκετική Λερναία Ύδρα. Όσα κεφάλια και αν τις κόψεις πάντα θα βγει ένα καινούργιο.
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι η Ονείρωξη κάθε μπασκετικού οπαδού και κάθε Γαύρου. Ομάδα από τα πιο υγρά όνειρα όλων που αγαπάνε και τον δαφνοστεφανωμένο αλλά και το άθλημα.
Κάθε φορά βγάζει νέο δέρμα. Δεν φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα της, γουστάρει να δημιουργεί μόνη της τις συνθήκες για να πάρει τη νίκη.
Χρειάζεται την επίθεση; Θα τα βάλει.
Δεν μπαίνουν; Θα βγει μπροστά η άμυνα.
Θα δαγκώσει, θα λυσσάξει, θα δώσει κάθε ικμάδα της ενέργειας της για να αρνηθεί την ήττα.
Τα κλισέ είναι η ζωή μου. Μ αρέσουν τόσο όσο να πειράζω τον Χάιντ, ο οποίος έχει καταναλώσει ένα καφάσι μπύρες και βρίσκεται μεταξύ κρεβατιού και τουαλέτας. Όχι όμως μετά από αυτό το ματς.
Τώρα δεν χωράνε κλισέ.Θα το πούμε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται για να το δουν όλοι οι αλλόθρησκοι και σανοπώληδες των πορτοκαλί σάιτ που η ζωή τους έχει στηριχθεί στις κωλοτουμπες Κομανέτσι.
Ο Ολυμπιακός αυτήν περίοδο και βασικά όλη τη χρονιά είναι η κορυφαία ομάδα της Ευρωλίγκας.
Θεωρώ ότι μετά από αυτήν την παράσταση το βράδυ της Παρασκευής δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για το πώς ήρθε η επικράτηση επί της Ρεάλ.
Οι παίκτες του Μπαρτζώκα έμειναν 100% στο πλάνο τους. Πνευματικά ήταν έτοιμοι για κάθε σενάριο. Και όταν τα πράγματα γινόντουσαν δύσκολα όλο και κάποιος άλλος θα είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Θωμάς, ο Μπλακ, ο Σλούκας, ο Καναν, ο Φαλ. Ο κόουτς. Ο κόσμος. Το γεμάτο ΣΕΦ που τα εισιτήρια όλο και μοιάζουν πως θα είναι προς εξαφάνιση γιατί καταλαβαίνει ότι όποιος παίζει από αυτούς τους παλικαρους δίνει πάντα ότι έχει η ψυχούλα του.
Το 13-7 λοιπόν της κατάταξης λέει πάρα πολλά αλλά και λίγα. Στην κορυφαία Ευρωλίγκα που θυμόμαστε ποτέ από θέμα ανταγωνιστικότητας, ο Ολυμπιακός είναι πρώτος με το σπαθί του. Με τα κάκαλα του, τις καλές και τις κακές του στιγμές. Με το ρόστερ του που ειλικρινά πλέον πιστεύω ότι δεν θέλει καμία αλλαγή για φέτος. Καμία προσθήκη που θα διαταράξει την ισορροπία της ομάδας.
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη μέχρι και την επόμενη. Ο βασιλιάς είναι ένας και φοράει ερυθρόλευκα.
Αλλά δεν είναι βασιλιάς μονάχα για την αξία του στο παρκέ.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλά μια ομάδα. Είναι μια οικογένεια. Και το αποδεικνύει καθημερινά μια σε κάθε στιγμή.
Αυτή η νίκη αφιερώθηκε στον Χρήστο μας.
Τον πιο πιστό στρατιώτη του Θρύλου μας.
Για σένα Μπαφεδάρα. Οι “νίκες” σου δεν συγκρίνονται με κανένα 13-7 και καμία κορυφή. Αυτές μας κρατούν ακόμα πιο ενωμένους και έτοιμους για την επόμενη υπέρβαση.
Σε περιμένουμε να επιστρέψεις στην αγαπημένη σου θέση και να σφίξεις τις γροθιές σου μαζί μας.
