Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας την ανακοίνωση της 11άδας του Ολυμπιακού, με έπιασε ένας πονοκέφαλος, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πως σε ένα ματς κόντρα στην Αταλάντα, η οποία είναι γνωστή για την επιθετική της λειτουργία, ο Μαρτίνς επέλεξε να παίξει μόλις με έναν αμυντικό χαφ, τον Εμβιλά, χωρίς να έχει καν ουσιαστικό καθαρόαιμο παρτενέρ δίπλα του, αλλά τοποθετόντας στην θέση τον Αγκιμπού Καμαρά.
Δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα λειτουργήσει ανασταλτικά αυτή η σύνθεση απέναντι στην πίεση που θα ασκούσε η ιταλική ομάδα. Ο Πέδρο Μαρτίνς πήρε ένα ρίσκο το οποίο μέχρι ενός σημείου του βγήκε. Και αν ήταν πιο ουσιαστικός και τυχερός στην κόντρα επίθεση, θα έπαιρνε σημαντικό αποτέλεσμα.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού, με την τακτική του και την λογική στο παιχνίδι, έδειξε ότι κατέβασε την ομάδα για να διεκδικήσει τη νίκη και όχι για να αποφύγει την ήττα. Βάζοντας τρία στόπερ, που μαζί με τους πλάγιους γινόντουσαν πέντε στην άμυνα, ήθελε να ανακόψει την ανάπτυξη της Αταλάντα και συνάμα με την τοποθέτηση του Αγκιμπού στο κέντρο να έχει έναν γρήγορο παίκτη που κάλυπτε με την ταχύτητά του κάθε χώρο ενώ παράλληλα μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να δημιουργήσει παιχνίδι. Επένδυσε επίσης στην ταχύτητα του Ονιεκούρου, κάτι που του βγήκε σε αυτό το πλαίσιο όμως και πάλι ο Νιγηριανός τα έχανε στα τελειώματα.
Και ίσως όλα να πήγαιναν καλύτερα από ότι τελικά να φύγει με την ήττα με 2-1 από το Μπέργκαμο, εάν υπήρχε καλύτερη αλληλοκάλυψη μέσα στην περιοχή, στις στημένες μπάλες, όπου ασκήθηκε μεγάλη πίεση και βρέθηκε ο Αγκιμπού Καμαρά να διεκδικεί κεφαλιές. Η Αταλάντα έφτασε να εκτελέσει 13 κόρνερ, εκ των οποίων τα 2 τα έκανε γκολ.
Πάντως ο Γκασπερίνι με τις αλλαγές που έκανε στο ημίχρονο φαίνεται να αντέδρασε έγκαιρα στο στάτους που είχε διαμορφωθεί στο παιχνίδι, σε αντίθεση με τον Μαρτίνς ο οποίος άργησε να απαντήσει στις κινήσεις του τεχνικού της Αταλάντα. Όταν το έκανε, μετά το 2-1, ο Ολυμπιακός κινδύνευσε ελάχιστα, αφού ουσιαστικά κοντρόλαρε καλύτερα τον ρυθμό του παιχνιδιού, με την Αταλάντα να μην έχει ούτε μισή ευκαιρία μετά από το 65′, ενώ εάν ο Αγκιμπού τελείωνε με την μία την απίστευτη ασίστ που του έβγαλε ο Μαντί, τότε θα μιλούσαμε διαφορετικά σήμερα.
Όπως και να ‘χει, τα παιχνίδια είναι διπλά και τίποτα δεν θα μπορούσε να είχε κριθεί από το πρώτο ματς. Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι πρέπει να κερδίσει την Αταλάντα, αφού πλέον δεν μετράνε τα εκτός έδρας γκολ και αυτό θα διεκδικήσει την επόμενη Πέμπτη στο Καραϊσκάκη, με κόσμο αυτή την φορά αφού έχει επιτραπεί το 50% της χωρητικότητας των γηπέδων.
Η νίκη με ένα γκολ διαφορά θα του δώσει την δυνατότητα να στείλει το ματς σε παράταση και ενδεχομένως στα πέναλτι, με δύο γκολ διαφορά περνάει. Σε κάθε άλλο αποτέλεσμα, αποχαιρετά την Ευρώπη, όχι άδοξα, αφού η ψυχρολουσία του αποκλεισμού από το Champions League, μετριάστηκε με τις νίκες επί της Φενέρμπαχτσε και την πρόκριση στα πλέι οφ του Europa League.
Άλλωστε κόντρα στην Αταλάντα, τα προγνωστικά δεν ήταν εξ αρχής υπέρ του Ολυμπιακού.
Υ.Γ.: Ο προπονητής ξέρει καλύτερα από όλους μας.
Ο Σταύρος Κουράκος είναι δημοσιογράφος από το 1997, μέλος της ΕΣΗΕΑ από το 2004 και του ΠΣΑΤ. Έχει εργαστεί στον "Πρωταθλητή", στο TV Magic, στο Sport TV και είναι συνιδρυτής του Rednews.gr από το 2007. Εργάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό Action24
