Karpetshow: Τσιτωμένοι και κοιμισμένοι….

Οποιος νόμιζε ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε εύκολα τον Αρη γιατί ταρακουνήθηκε από την ήττα στο Βικελίδης από την ομάδα του Μπούργκος την περασμένη Κυριακή δεν ξέρει τον Ολυμπιακό και δεν γνωρίζει τον Αρη. Οποιος αντίπαλος του Ολυμπιακού επίσης μιλάει «για φιλικά ματς των δυο», σπέρνοντας υπόνοιες κτλ, ομολογώ ότι κάνει καλή δουλειά: «τσιτώνει» τον Αρη και «κοιμίζει» τον Ολυμπιακό.
Όπως έγινε κατανοητό χθες ο Ολυμπιακός δεν χάρισε τίποτα στον Αρη στο Βικελίδης: έχασε από ένα αντίπαλο περισσότερο ψυχωμένο. Ο Αρης έπαιξε εξίσου ψυχωμένα και στο Καραϊσκάκη, αλλά έπαιξε κομμάτι διαφορετικά. Εχασε γιατί δεν του αρκούσε να χτίζει ωραίες αντεπιθέσεις (κυρίως με τον Αμπουμπαράρ Καμαρά), αλλά γιατί δεν κατάφερε να κάνει την κατοχή μπάλας που έκανε στο Βικελίδης: ο Ολυμπιακός σκόραρε στα δυο διαστήματα του ματς που πίεσε. Εστω και παίζοντας ανοργάνωτα του αρκούσε η υπεροχή στο ψηλό παιγνίδι: οι τέσσερις από τις επτά μόλις φάσεις που δημιούργησε ήρθαν επειδή «σήκωσε» τη μπάλα ψηλά – σε όλο το ματς δυο μόνο σουτ (του Αγκιμπού και του Μαντί Καμαρά) υπήρξαν πραγματικά επικίνδυνα. Αυτή την αδυναμία του πλήρωσε ο Αρης και στην καθοριστική φάση του πέναλτι στο 84΄: ο Μπράμπετς παίρνει αγκαλιά τον Σισέ γιατί τον βλέπει να σηκώνεται.
Ο Πέδρο Μαρτίνς παίρνει αυτή τη φορά κακό βαθμό στην προετοιμασία του αγώνα, αλλά και στην γενικότερη διαχείρισή του. Αυτό που περίμενε να δει όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό ήταν να μια από τις δυο ενδεκάδες του που έπαιξαν πολύ καλά στα ματς με τον ΟΦΗ και τον Αστέρα. Αυτό που εν τέλει προέκυψε ήταν ο Ολυμπιακός του τριμήνου Νοέμβριος – Δεκέμβριος – Ιανουάριος, δηλαδή μια ομάδα με αργή μεσαία γραμμή και φανερή δυσκολία να αμυνθεί πιο ψηλά ώστε να μπορέσει να κλείσει τον αντίπαλο. Ο Μαρτίνς παρουσίασε την ίδια μεσαία γραμμή που ο ίδιος άλλαξε πριν βγει το ημίχρονο στο Βικελίδης. Την άλλαξε και χθες, περνώντας τον Μαντί Καμαρά, τον Βαλμπουενά και τον Αγκιμπού Καμαρά και παίζοντας με πέντε χαφ και δυο φουνταριστούς (Ελ Αραμπί – Τικίνιο) στο τέλος, έψαξε φάσεις. Αλλά βρήκε λίγες. Και γιατί ο Ολυμπιακός δεν πάταγε καλά στα μετόπισθεν – δεν είναι η πρώτη φορά που του συμβαίνει φέτος στην έδρα του κι αυτό μπορεί να είναι το μεγάλο του πρόβλημα το τελευταίο δίμηνο μιας σεζόν στην οποία προβλήματα λύθηκαν λίγα.
Το μόνο που έκανε σωστά ο Ολυμπιακός ήταν μια κάποια κατοχή της μπάλας: μπορεί να έπαιζε πολύ οριζόντια και πολύ προβλέψιμα, αλλά τουλάχιστον όποτε έφερνε τη μπάλα στην περιοχή του Κουέστα με συνέπεια κι έφτιαχνε φάσεις. Στην πρώτη ώρα είχε ένα γκολ με το Σισέ στο 45΄, ένα δοκάρι με τον Εμβιλά στο 47΄ σε μια φάση που ο Κουέστα έκανε και την επέμβαση του ματς κι ενώ στο 40΄είχε πιάσει πέναλτι του Ελ Αραμπί. Κάποιος που δεν έχει δει το ματς θα νόμιζε ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να προηγείται στο 50΄με 3-0, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς: δεν υπήρχε κάποια τρομερή παραγωγή ευκαιριών, αλλά μόνο καλές στημένες φάσεις και συνεχείς ακίνδυνες επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή. Στο ίδιο διάστημα ο Αρης είχε ένα γκολ υπέροχο με το οποίο ο ΕνΝτιαγιέ ιοσοφάρισε, είχε δυο ευκαιρίες (με πιο μεγάλη ένα σουτ του Ιτούρμπε), είχε κερδίσει ένα πέναλτι που το VAR oρθά ακύρωσε υποχρεώνοντας τον διαιτητή Μανούχο να το ξανατσεκάρει και είχε δυο τουλάχιστον φάσεις στις οποίες οι επεμβάσεις του Λαλά και του Μανωλά υπήρξαν σωτήριες. Όλα τελικά κρίθηκαν από το δεύτερο πέναλτι που έδωσε ο Μανούχος για κράτημα του Σισέ από τον Μπράμπετς: το σφύριγμα του Μανούχου ήταν αυστηρό, αλλά μια αγκαλιά υπήρξε.Ο Ελ Αραμπί ευστόχησε δείχνοντας ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα: άλλος μετά απο ένα χαμένο πέναλτι θα άφηνε το δεύτερο σε κάποιο συμπαίκτη του.
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ