Δεν πρέπει να υπάρχει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου εκτός έδρας ισοπαλία που να έχει προκαλέσει την γκρίνια, που προκάλεσε η χθεσινή ισοπαλία του Ολυμπιακού με την Μακάμπι στη Χάιφα.
Αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί δεν υπάρχει πια ο κανονισμός που έλεγε ότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το εκτός έδρας γκολ μετρά λίγο παραπάνω – έτσι το χθεσινό 1-1 γίνεται αυτομάτως ένα αποτέλεσμα που δεν δίνει ενόψει της ρεβάνς κανένα αβαντάζ κι ως εκ τούτου δεν κρίνεται ως επιτυχημένο. Ο δεύτερος είναι γιατί η εμφάνιση του Ολυμπιακού βοηθά ώστε να συνεχιστούν οι συζητήσεις που φούντωσαν πέρυσι στο τέλος της σεζόν: ο Ολυμπιακός, στα μάτια των περισσότερων, φάνηκε μια από τα ίδια. Οπότε αντιμετωπίζεται όπως και πέρυσι: το μια από τα ίδια ισχύει για όλους.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω την τρέλα που κάνουν πολλοί, δηλαδή να αρχίσω τους απολογισμούς (!) για τα προβλήματα του Ολυμπιακού ενώ δεν έχει αρχίσει η σεζόν του, ούτε φυσικά θα αρχίσω να ουρλιάζω για τον Πέδρο Μαρτίνς. Θα περιοριστώ να γράψω δυο λόγια για το ματς και τα συνακόλουθά του.
Αντικειμενικές δυσκολίες
Χθες έγραφα ότι το κρυφτούλι τελείωσε εννοώντας φυσικά ότι σε ένα κανονικό και δύσκολο ματς θα δούμε ποιες είναι οι προθέσεις του προπονητή του Ολυμπιακού, αν όχι και οι δυνατότητες της ομάδας: για μια τέτοια συζήτηση είναι πολύ νωρίς – ούτε και την επιτρέπουν οι συνθήκες του αγώνα. Μετά από μια σειρά από φιλικά τα οποία ήταν πιο πολύ δοκιμές παικτών κι όχι δοκιμές ενδεκάδας ο Μαρτίνς έκανε στη σύσταση της ενδεκάδας κάποιες εκπλήξεις, που έχουν να κάνουν και με τη φόρμα των παικτών του και με την στρατηγική και φυσικά με τον αντίπαλο. Αυτές οι επιλογές, όπως και οι αλλαγές του προπονητή στο δεύτερο ημίχρονο καθόρισαν εν πολλοίς την εικόνα του Ολυμπιακού – σε συνδυασμό με τις συνθήκες που ήταν αντικειμενικά δύσκολες διότι η ζέστη και η υγρασία ήταν μεγάλη.
Ελάχιστοι οι διακριθέντες
Οι παρεμβάσεις ενός προπονητή και το όποιο σχέδιο δεν μπορεί να καθορίσουν ένα παιγνίδι όταν η απόδοση των παικτών δεν είναι η πρέπουσα: ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστους διακριθέντες και για αυτό και υποφέρει. Ο Τικίνιο δίνει ό,τι έχει, οι αμυντικοί κι ο Βατσλίκ είναι σοβαροί αν όχι και σίγουροι, ο Κανέ τρέχει, ο Μαντί βοήθησε – αλλά αυτά δεν αρκούν. Θα δούμε προσεχώς αν αυτό οφείλεται κυρίως στις συνθήκες, δηλαδή στην ζέστη και στην υγρασία (όπως εγώ πιστεύω) ή υπάρχει ένα γενικό πρόβλημα φόρμας, προσωπικότητας, ικανοτήτων, ιδεών του προπονητή κτλ.
