Το καλό νέο για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν έχασε το ματς: ένα γκολ- ισοφάρισης στο 87΄έκανε το αποτέλεσμα περισσότερο ανεκτό, αλλά όπως και να χει επιτυχία δεν το λες. Το δεύτερο καλό νέο είναι ότι το γκολ αυτό το πέτυχε ένας νεοφερμένος που μπήκε φουριόζος: ο Αγκιμπού Καμαρά, στη δεύτερη συμμετοχή του, έδειξε πάλι θέληση, όρεξη κι αγωνιστικότητα – φυσικά και προσόντα.
Κάπου εδώ ωστόσο τα καλά νέα τελειώνουν: ο Ολυμπιακός, όπως και στο πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη κόντρα στη Νέφσκι, ήταν αγωνιστικά προβλέψιμος κι επειδή η Λουντογκόρετς είναι μια εξαιρετική ομάδα αυτή τη φορά ταλαιπωρήθηκε πιο πολύ στην άμυνα από παίκτες όπως ο Ντεσπότοφ και ο Τεκπετέι, που οι Αζέροι δεν είχαν. Και χθες όπως και στα δυο πρώτα του ματς ωστόσο το πρόβλημα του στα δικά μου μάτια ήταν η μικρή παραγωγικότητα: πέτυχε πάλι μόνο ένα γκολ, είχε δυο – τρεις καλές ευκαιρίες, αδικήθηκε από ένα ανεκδιήγητο Σκοτσέζο διαιτητή με το όνομα Μπόμπι Μάντεν, αλλά η λειτουργία του ήταν επιθετικά μέτρια και το μόνο παρήγορο είναι ότι στο διάστημα της πίεσης πρόλαβε και ισοφάρισε. Δεν είναι παράξενο ότι το έκανε με τον νεοφερμένο Καμαρά: αντίθετα από άλλους, αυτός έχει την καλή συνήθεια να πατάει περιοχή, να τρέχει, να κινείται χωρίς τη μπάλα, να προσπαθεί να γίνει απειλητικός. Σε αυτό τον Ολυμπιακό που βλέπουμε στο ξεκίνημα της σεζόν πολλοί τέτοιοι δεν υπάρχουν.
