Υπάρχουν ματς που γίνονται και τα ξεχνάς σε ένα βράδυ – ακόμα και ευρωπαϊκά. Ποιος θυμάται π.χ την τελευταία νίκη του Ολυμπιακού με ολλανδική ομάδα; Εκείνο το 1-0 με την Αλκμαρ, που έδωσε και πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ, θα το θυμάται ίσως ο Βασίλης Τοροσίδης που σκόραρε – δύσκολα κάποιος άλλος. Το χθεσινό «ματς – ροντέο» με την PSV όμως θα το θυμούνται όλοι για καιρό. Το τελικό αποτέλεσμα (4-2) δίνει στον Ολυμπιακό ένα πολύ μικρό αβαντάζ. Και βάζει όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο, στην υποχρέωση να μετρά μέρες γιατί και η ρεβάνς στην Ολλανδία θα είναι λογικά εξίσου θεαματική.
O Εμβιλά που δίνει τα πάντα
Ας δούμε μερικές λεπτομέρειες. Η ιδέα του Πέδρο Μαρτίνς για να αντιμετωπίσει αυτή την γενναιόψυχη, άμυαλη αλλά πολύ θεαματική PSV ήταν σε γενικές γραμμές απλή: ο Ολυμπιακός έπρεπε να πιέσει τους Ολλανδούς και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα του έδιναν χάρη στο αλέγκρο παιγνίδι τους. Ο κόουτς πήρε την γενναία απόφαση να χρησιμοποιήσει από την αρχή τον Γιαν Εμβιλά, παρόλο που ο Γάλλος είχε μια προπόνηση την τελευταία εβδομάδα. Ο Πορτογάλος τον ήθελε στην ενδεκάδα γιατί υπολόγιζε ότι με το τρέξιμό του και την τακτική του σοφία θα προστατέψει την πειραματική του άμυνα: ο Εμβιλά έδωσε τα πάντα. Αλλά παρά την παρουσία του και μολονότι κι ο Μπουχαλάκης κι ο Καμαρά έκαναν ένα σπουδαίο ματς ο Ολυμπιακός δέχτηκε δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Πρώτον γιατί οι τρελοί αντίπαλοι επιτίθονταν κατά κύματα. Και δεύτερον γιατί με τρεις καινούργιους παίκτες στην άμυνα, η αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού (και η γενικότερη αμυντική λειτουργία του) σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν προβληματική.
