Ο Χουάνγκ ήταν χάρμα οφθαλμών – κι όχι μόνο για το σπουδαίο γκολ με το οποίο ισοφάρισε στο 28’ χρησιμοποιώντας στην ίδια φάση και το δεξί και το αριστερό πόδι του. Παρότι θεωρητικά έπαιζε σαν «δεκάρι», πάτησε όλο το γήπεδο, είχε πολλές επιστροφές, ενορχήστρωσε αντεπιθέσεις με δυο πάσες, έβλεπε τις κινήσεις συμπαικτών που ακόμα δεν ξέρει καλά και κυρίως είχε μια ταχύτητα παραπάνω από όλους τους υπόλοιπους. Αυτό το τελευταίο άρεσε και περισσότερο, αλλά δεν είναι έκπληξη.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Ολυμπιακός ως ομάδα είναι αργή: ο βασικός λόγος είναι ότι εδώ και δυο χρόνια παίζει με αργά χαφ. Την έκρηξη του Κορεάτη δεν την έχει ούτε ο Εμβιλά (που λόγω σωματοδωμής υποφέρει την προετοιμασία και κάθε καλοκαίρι είναι πολύ αργός – μετά μασκαρεύει την βραδύτητα του κυκλοφορώντας τη μπάλα σχετικά γρήγορα), ούτε φυσικά ο Μπουχαλάκης, ούτε καν ο Κουντε ή ο Μαντί Καμαρά που δυσκολεύονται να ντριπλάρουν ή να «ανοίξουν» το παιγνίδι παίζοντας κάθετα και γρήγορα.
Ο Αγκιμπού Καμαρά που μπορεί να παίξει πιο γρήγορα είναι αργός στο μυαλό και συχνά μοιάζει να μην ξέρει τι θα κάνει τη μπάλα όταν την παίρνει – για αυτό και συχνά μοιάζει να εκβιάζει τελικές προσπάθειες. Ο Κορεάτης έδειξε στοιχεία παιγνιδιού που δεν είναι αποτέλεσμα δουλειάς προπονητή: ο τύπος έτσι παίζει. Χθες ήταν εξαιρετικός και στο πρώτο ημίχρονο, όταν οι παίκτες της Λεμεσού δεν τον γνώριζαν και αιφνιδιάστηκαν, αλλά και στο δεύτερο, όταν μολονότι τον κυνήγησαν «κολλώντας» του παίκτες, αυτός συνέχιζε να παίζει και γρήγορα και κάθετα: ο μόνος προβληματισμός μου είναι ότι ζήτησε αλλαγή πολύ νωρίς – το ό,τι θα έχει το μυαλό του στο μουντιάλ είναι δεδομένο, η ελπίδα του Ολυμπιακού είναι να μην αποδειχτεί πως φοβάται λίγο άγιο ρίσκο. Κυρίως γιατί όπως φάνηκε και χθες άλλο δημιουργό σαν αυτόν δεν έχει. Η έξοδός του Χουάνκ από το γήπεδο σήμαινε και το τέλος κάθε δημιουργικής προσπάθειας. Ευκαιρία χωρίς αυτόν δεν καταγράφεται.
