Καρπετόπουλος: Ένα άλυτο πρόβλημα

Ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε κόντρα στην Αταλάντα γιατί δεν κατάφερε να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε στο πρώτο ματς: και στο Καραϊσκάκη στάθηκε αδύνατο να αντιμετωπίσει το πρέσινγκ της ομάδας του Γκασπερίνι και να γίνει απειλητικός. Το χθεσινό ματς ήταν σχεδόν ίδιο με αυτό στο Μπέργκαμο: άλλαξε μόνο το τελικό σκορ γιατί ο Μαλινόφσκι είχε όρεξη και ήθελε να δείξει σκοράροντας και το μπλουζάκι του που μιλούσε για το δράμα της Ουκρανίας.
Μετρείστε ομοιότητες για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Ο Ολυμπιακός έχασε μονομαχίες και μέτρα μετά το 30’ – 35΄ όπως και στο πρώτο ματς. Δέχτηκε όπως και στο πρώτο ματς γκολ στο τέλος του ημιχρόνου: απλά χθες το γκολ του Πεσίνα μέτρησε, ενώ στο πρώτο παιγνίδι είχε ακυρωθεί γιατί ο Ιταλός ήταν κάτι εκατοστά οφσάιντ. Όπως και στο πρώτο ματς η Αταλάντα βρήκε δυο γκολ σε πέντε λεπτά και πριν το 70΄: η διαφορά ήταν ότι στο Μπέργκαμο τα πέτυχε ο Τζιμσίτι μετά από εκτελέσεις κόρνερ, ενώ χθες ο Μαλινόφσκι – ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά προσεχτικός ώστε να μην παραχωρεί κόρνερ, αλλά αυτό δεν αρκούσε. Όπως και στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός έχει ένα καλό σουτ νωρίς και μετά για ώρα επιθετικά χάνεται: απλά στο Μπέργκαμο ο Τικίνιο σκόραρε, ενώ χθες το σουτ του Μαντί στο 7΄έφυγε ελάχιστα άουτ. Όπως και στο πρώτο ματς η επιθετικότητα του Ολυμπιακού είναι ελάχιστη. Στο Μπέργκαμο κέρδισε ένα κόρνερ – χθες τρία αλλά δυο στην ίδια φάση. Γιατί ήταν όλα ίδια; Γιατί όταν οι συνθήκες είναι ίδιες το αποτέλεσμα είναι ίδιο: είναι κανόνας της φυσικής.
Τικίνιο και Ελ Αραμπί
Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είχε την αγωνιστική ένταση για να αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη ομάδα – δεν είχε τρεξίματα, δεν είχε ταχυδύναμη, δεν είχε συνοχή. Είχε σίγουρα θέληση και πίστη, αλλά αν αυτά αρκούσαν θα κέρδιζε το Τσάμπιονς λιγκ: δυστυχώς χρειάζονται και ποιότητα, πνευμόνια, παίκτες ικανοί να κερδίσουν μονομαχίες – χθες τέτοιος ήταν μόνο ο Τικίνιο που για μια ώρα πάλευε με τον Ντεμιράλ μόνος και αβοήθητος. Η διαφορά του εφετινού Ολυμπιακού με τον περσινό (κι ακόμα πιο πολύ με τον προπέρσινο) είναι η διαφορά του Τικίνιο με τον Ελ Αραμπί. Ο Βραζιλιάνος είναι μαχητής, δυνατός και παλληκάρι. Ο Μαροκινός ήταν όμως φορ ποιότητας: κλασσάτος, υπέροχος με τη μπάλα και σκόρερ. Αν φύγει θα λείψει. Και θα ναι δύσκολο να αντικατασταθεί: οι δικές του εμπνεύσεις έκαναν για δυο χρόνια την επίθεση του Ολυμπιακού να μοιάζει λειτουργική. Φέτος στα ευρωπαϊκά ματς έλειψαν. Και δεν αναφέρομαι σε αυτά με την Αταλάντα: σε αυτά η μπάλα στην περιοχή έφτασε ελάχιστες φορές.
Μέσοι που προκάλεσαν ασφυξία
Ο Γκασπερίνι πρόσθεσε σε σχέση με το Μπέργκαμο ένα μέσο ακόμα τον Φρόιλερ, και δεν χρησιμοποίησε ένα κυνηγό στις θέσεις των Μουριέλ και Ζαπάτα που έλειπαν. Όχι μόνο ακινητοποίησε τον Ολυμπιακό στα μετόπισθεν, αλλά του αφαίρεσε και κάθε δυνατότητα να πλησιάσει την περιοχή της ομάδας του με κάποιο παίκτη που να έχει στη διάθεσή του χώρο να τρέξει και χρόνο να παίξει με τη μπάλα. Όταν μια ομάδα δεν έχει αυτή η δυνατότητα, όλα μα όλα κυλάνε υπέρ του αντιπάλου της που συνεχώς πιέζει: μπορεί ο Μανωλάς να προλάβει τον Πάσαλιτς και ο Ρέαπτσουκ τον Πεσίνα, αλλά νομοτελειακά, όταν η μπάλα βρίσκεται συνεχώς στην περιοχή, κάποιος θα βρεθεί να κάνει ένα λάθος. Το κανε ο Λαλά κι έγινε το 0-1. Και μετά ήρθε ο Μαλινόφσκι. Που αν ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε με τρια στόπερ στο Μπέργκαμο και για ένα ημίχρονο στο Καραϊσκάκη θα έβγαινε πρώτος σκόρερ στο Γιουρόπα λιγκ…
Το ματς δεν αντέχει σε κριτική. Θα έλεγα ότι θα ήταν χρήσιμο, αν βοηθούσε τουλάχιστον όσους γκρίνιαζαν μετά το πρώτο ματς, να καταλάβαν τη δυσκολία της αποστολής του πρωταθλητή και τη δυσκολία του εφετινού Ολυμπιακού γενικά στη σεζόν. Το ό,τι πέρασε τον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ αποτελεί κατόρθωμα. Το γιατί θα σας το εξηγήσω αύριο γράφοντας συνολικά για το εφετινό του ευρωπαϊκό πισωγύρισμα…
Διαβάστε περισσότερα εδώ