Όταν με μία όλη κι όλη τελική σε ένα ημίχρονο, ο Ολυμπιακός βρίσκει δίοδο προς τα δίχτυα και δεν χάνει το ματς από τον ΠΑΟΚ, στην ύστατη ευκαιρία του αντιπάλου του να έχει να ελπίζει πως όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή, μια ισοπαλία ισοδυναμεί με τίτλο.
Ακόμα και ο Πάμπλο Γκαρσία που όταν πολεμάει να ωραιοποιήσει καταστάσεις και να παραμείνει αρεστός – δεν λέω αγαπημένος, προσέξτε, γιατί αυτό δεν αναιρείται ποτέ – ως τεχνικός ηγέτης της ομάδας, της διοίκησης και του λαού, μοιάζει να ζει στα… παστέλ χρωματάκια που βάφουν το συννεφάκι της ζωγραφικής νηπίου και λέει «άρες μάρες κουκουνάρες» περί «ιδίων λαθών» τα οποία… κάνουν μάγκα τον Ολυμπιακό (!) , ακόμα και ο ίδιος ο προπονητής του ΠΑΟΚ, ξέρει ότι η φετινή σεζόν σχεδόν τελείωσε ως μέγας στόχος για την Τούμπα.
Και όταν λέω σχεδόν, δεν εννοώ ότι διατυπώνονται ακόμα έστω και αμυδρές αμφιβολίες για το ποιος θα είναι (πάλι) πρωταθλητής, αλλά έστω υπάρχει στο κάδρο ο δεύτερος διεκδικίσιμος τίτλος της περιόδου: Το Κύπελλο.
Το πρωτάθλημα είναι τελειωμένη υπόθεση, μένει Πειραιά. Έστω και με τα χάλια που είχαν οι ερυθρόλευκοι στο β’ ημίχρονο, έστω και αν ο τωρινός Ολυμπιακός, αυτός που τρέχει τούτη την ποδοσφαιρική χρονιά είναι κάτω από τα στάνταρ, την προοπτική του και, ασφαλώς, την περυσινή εικόνα του.
Οι πολλοί το αποδίδουν σε αποδυνάμωση του ρόστερ του, σε ελλείψεις υψηλών δυνατοτήτων σε καίριες θέσεις της 11άδας, εκεί όπου πριν το καλοκαίρι οι ερυθρόλευκοι παρουσίαζαν αδιαμφισβήτητη υπεροχή (π.χ. στα δύο πλάγια μπακ), ωστόσο λίγοι αναλογίζονται κάποιους παράγοντες που φέρουν πιθανά και την πιο καίρια ευθύνη για τη φετινή «αλλαγή» των Πειραιωτών προς… το χειρότερο.
Κατ’ αρχήν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη ότι οι ερυθρόλευκοι δεν είναι το ίδιο δυνατοί (ούτε καν κιόλας) στα πλάγια της οπισθοφυλακής τους, με Ραφίνια και Χολέμπας αντί Ομάρ και Τσιμίκα. Και δεν υπάρχει λόγος ασφαλώς επεξήγησης. Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο δηλαδή! Εκείνον τον Βινάγκρε δεν θα τον θυμόμαστε, όχι στην όψη, αλλά ούτε ότι τον λέγανε έτσι σε μερικούς μήνες, καθότι δεν άφησε ούτε πατημασιά στο Καραϊσκάκη. Όσο για τον Ρέαμπτσιουκ, φανερώνει ενδιαφέροντα στοιχεία, όμως ώσπου να προσεγγίσει… Τσιμίκα… ο δρόμος είναι μακρύς.
