Ο Ολυμπιακός ούτε τον… λυπήθηκε, ούτε τη φανέλα και την ιστορία του Παναθηναϊκού σεβάστηκε υπέρμετρα!
Ούτε έπεσε κανένα σύνθημα για… εκπτώσεις στις διαθέσεις, οι οποίες όπως είδαμε από το 1ο ημίχρονο, που η διαφορά κλάσης – όχι επιπέδου, προσέξτε, άλλο πράγμα η 1st class, το ιλουστρασιόν χαρτί που τυλίγει ένα ομαδικό πακέτο θεάματος και απόλαυσης όπως είναι τούτη η ομάδα του Μαρτίνς, απέχοντας σημαντικά από τον τωρινό ΠΑΟ και αρκετά από τους δύο Δικεφάλους – είναι συν τοις άλλοις, ακόρεστες στον πρωταθλητή!
Ζήτημα διαχείρισης δυνάμεων, ενόψει ημιτελικού με ΠΑΟΚ και συνολικού υπολοίπου μιας σεζόν εν μέσω παντελώς αγνώστων και πρωτόγνωρων συνθηκών, ήταν η ανακοπή φόρας του β΄ μέρους από τους ερυθρόλευκους.
Που και πάλι, στα «σβηστά», χαλαρά και ξένοιαστα, άμα ο Διούδης δεν «ψυλλιαζόταν» το κρέμασμα που επιχείρησε ο Μασούρας λίγο πριν τη λήξη, το σκορ θα ήταν (επιεικώς) 4-0 και τώρα θα μιλάγαμε για διασυρμό του Παναθηναϊκού.
Αλλά μου κάνουν εντύπωση τρία πράγματα, μεταξύ άλλων, των πολλών, που έχει καταφέρει ο Πορτογάλος προπονητής:
- Η «αυτοματοποίηση» με την οποία αλλάζει ταχύτητες στο παιχίδι της ομάδας. Λες κι έχει… κάνα joystick στα χέρια και κουμαντάρει τους ποδοσφαιριστές του στο ματς από τον… καναπέ του Play Station! Σα να πατάει κουμπιά κάνει ο Μαρτίνς και τη μια ο Ολυμπιακός γίνεται θεριό ανήμερο, κατασπαράσσοντας όποιον εμφανίζεται αφελώς μπροστά του, στα διαστήματα των εκρήξεων των ερυθρολεύκων (κι αυτό συμβαίνει σε κάθε αγώνα, με κάθε αντίπαλο, οποιονδήποτε στην Ελλάδα), ενώ από την άλλη, όταν ο Πορτογάλος το κρίνει σκόπιμο, δίνει εντολή στο «μαραφέτι» με το οποίο παίζει… λες και κάνει πλάκα στην άλλη ομάδα και πέφτουν οι ταχύτητες! «Κατεβαίνουν» οι τουρμπίνες! Σαν να έχουν ένα μηχανικό τρόπο στον Ολυμπιακό, που «προγραμματίζονται» τώρα στα play off, για να «σκίζονται» τόσο… όσο αρκεί να νικούν, να παίρνουν το πρωτάθλημα και να συντηρούνται σε αγωνιστικό ρυθμό που επιβάλλεται να κρατηθούν έως τη λήξη μιας παρατεταμένης χρονιάς!
- Το πώς διατηρεί «ζεστούς», φορτσάτους και «ευτυχισμένους» τους παίκτες του στο γήπεδο, με την υπόθεση-τίτλος να έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού. Δεν θέλετε προτού ακόμα αρχίσουν τα μπαράζ; Μετρήστε από την πρεμιέρα τους, όταν ο Ολυμπιακός γύρισε νικητής από την Τούμπα. Παρόλα αυτά, οι ερυθρόλευκοι όχι μόνο δεν κάνουν αγγαρεία, αλλά ιδροκοπούν σταθερά και απαρέγκλιτα, σαν να βρίσκονται ακόμα στο… μηδέν, στην εκκίνηση του στόχου!
- Την ομοιογένεια, τη σύμπνοια, το οικογενειακό περιβάλλον της ομάδας, ασχέτως ατομικών επιδιώξεων, προσωπικών φιλοδοξιών και ανταγωνισμού στην ομάδα. Έχετε ξαναδεί εσείς, ένα γκολ στο τέλος (Καφού), χωρίς ιδιαίτερη σημασία, με τη νίκη στο ντέρμπι δεδομένη πια εκείνη την ώρα και το πρωτάθλημα εξίσου δεδομένο, να πανηγυρίζεται από όλους σαν… γκολ σε τελικό; Δεν κρινόταν ούτε το ματς ούτε ο τίτλος στο 3-0. Ένα κουβάρι έγιναν όμως οι παίκτες, αποθέωσαν τον φρέσκο σκόρερ, με πρώτο και καλύτερο τον Ζοσέ Σα, που κάλυψε, τρέχοντας από την εστία του για να αγκαλιάσει τον Καφού, πάνω από μισό γήπεδο!
