Άστοχος, άτυχος, αδικημένος. Τα τρία “στερητικά -Α” που οδήγησαν στον Άδοξο Αποκλεισμό.
Καμιά φορά ένα λογοπαίγνιο ενδέχεται να περιλαμβάνει το ρεζουμέ μιας υπόθεσης. Μιας ιστορίας ευρωπαϊκού ονείρου, που για τον Ολυμπιακό διήρκεσε αυτή τη φορά παραπάνω από 1 χρόνο, δεν είχε -ατυχώς- ανατροπή/ υπέρβαση των “σταθερών” του στις διοργανώσεις της UEFA, παρότι που δεν δικαιούνταν μόνο, του άξιζε ξεκάθαρα και αντικειμενικά, μια πολύ καλύτερη τύχη.
Δεν είναι όμως για… επικήδειους και μνημόσυνα το ερυθρόλευκο ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, αντί για το Final 8 της Γερμανίας. Κι ας του στερήθηκε αυτή η διάκριση του Ολυμπιακού, τζάμπα και βερεσέ.
Ήταν ανώτερος, καλύτερος, ποιοτικότερος, πιο “κλασάτος” ποδοσφαιρικά από την Γουλβς, στη… σούμα των δύο αναμετρήσεων τους. Ελάτε όμως που στον αθλητισμό δεν νικά πάντα ο καλύτερος. Ειδικά σε ευρωπαϊκά ματς που αρκεί και μόνο μια φευγαλέα στιγμή έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης να αποδειχθεί επιζήμια.
Πόσο μάλλον ένα ολόκληρο 20λεπτο, το πρώτο της ρεβάνς στο “Μολινό”, που όλη η ομάδα ήταν εκτός κλίματος και ο Αλέν έκανε… έξοδο Μεσολογγίου για να μαζέψει πεταλούδες μακριά από την εστία του και να υποπέσει σε ένα από τα πιο παιδαριώδη σφάλματα που μπορεί να κάνει ένας… ερασιτέχνης γκολκίπερ!
Θα ήταν εύκολο να εντοπισθεί εξιλαστήριο θύμα και να βγούμε όλοι τώρα να… πετροβολάμε τον Γάλλο! Δεν είναι έτσι όμως, παρότι το τραγικό λάθος του επηρέασε την ψυχολογία όλης της ομάδας και ως ένα βαθμό έπαιξε το ρόλο του στον αποκλεισμό.
Σε μικρό βαθμό όμως. Γιατί και χωρίς το πέναλτι που έκανε ο Αλέν, ο Ολυμπιακός πάλι γκολ έψαχνε για να “ισοφαρίσει” τουλάχιστον το αντίστοιχο των “Λύκων” στο Καραϊσκάκη.
Ένα γκολ που όμως δεν βρήκε, λόγω αστοχίας, ικανότητας του πολύπειρου Ρουί Πατρίσιο και εγκληματικών αβλεψιών, ακούσιων ή εκούσιων (τι να πει κανείς για διεθνή ρέφερι αυτού του επιπέδου!) πράξεων του ανεκδιήγητου Πολωνού διαιτητή.
Διαβάστε εδώ την συνέχεια
Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό
όπου πας εσύ πάντα θα μαι εγώ
να σου τραγουδώ
Θρύλε ολέ, ολέ, Θρύλε ολέ, ολέ...