Στο μεταξύ, εν μέσω προεκλογικής φασαρίας, ο Ολυμπιακός απέκτησε αυτόν που προορίζεται για βασικός φορ του. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και εντυπωσιακές υποδοχές ήρθε και υπέγραψε ο Μαροκινός Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Η επιλογή του οποίου προκάλεσε από ό,τι βλέπω περισσότερες απορίες από ενθουσιασμούς. Δεν είναι απαραίτητα κακό – άλλοι που «έριξαν» αεροδρόμια έφυγαν νύχτα.
Oμοιότητες και διαφορές
Αν κάποιος περιέγραφε τον Ελ Αραμπί χωρίς να αναφέρει το όνομά του, όποιος άκουγε τις περιγραφές θα νόμιζε ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε τελικά τον Μάρκους Μπεργκ. Οποιος ξέρει το νεοφερμένο μιλάει για ένα φορ που τελειώνει φάσεις, όχι πολύ ψηλό αλλά γρήγορο και έτοιμο να πάρει το ριμπάουντ στην περιοχή, ένα τύπο που γουστάρει να παίζει μόνος στην κορυφή της επίθεσης, αλλά δεν έχει πρόβλημα να κινηθεί και έξω από αυτή. Φυσικά μιλάμε για κάποιον που μετά από καλές χρονιές στην Ευρώπη βρέθηκε στην Αραβία (αφού ενθουσιάστηκε από τα πετροδόλλαρα), που είναι στα 33 και όχι πιτσιρίκος, που ήθελε να επιστρέψει στην Ευρώπη και γιατί όνειρό του είναι να παίξει με την Εθνική του στο μουντιάλ του Κατάρ. Οι ομοιότητες βέβαια με τον Σουηδό κάπου εδώ σταματάνε. Ο Μπεργκ γνώριζε το ελληνικό πρωτάθλημα – ο Μαροκινός όχι. Ο Σουηδός έχει κάμποσους τραυματισμούς – ο Ελ Αραμπί κανένα. Ο Ελ Αραμπί είχε Πορτογάλο προπονητή στην ομάδα του στο Κατάρ (κι αυτό σίγουρα μέτρησε) – ο Μπεργκ όχι. Και σίγουρα μέτρησε ότι ο Μπεργκ ήθελε τριετές συμβόλαιο με 6 εκατ ευρώ ακατέβατα. Για την εποχή – και για ένα παίκτη στα 33 – είναι πολλά.Για αυτό δεν του τα έδωσε καμία ελληνική ομάδα.
