Φινάλε στην φετινή ευρωπαϊκή χρονιά του Ολυμπιακού, η οποία περιγράφεται με μία και μόνο λέξη. Αποτυχία.
Αποτυχία όχι τόσο για τον αποκλεισμό από τα play offs, καθώς η διοργάνωση, πλέον, έχει γίνει απίστευτα ανταγωνιστική, με 9-10 ομάδες να παλεύουν για πέντε θέσεις (αν πούμε πως οι Φενέρ, Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ είναι… ένα επίπεδο ψηλότερα από τις υπόλοιπες), αλλά με τον τρόπο που αυτός ήρθε.
Ας μην ξεχνάμε πως στα τέλη του Ιανουαρίου, ο Ολυμπιακός βρισκόταν στο 12-8, υποδεχόταν την Μπαρτσελόνα και με νίκη ουσιαστικά εξασφάλιζε την 5η θέση και κυνηγούσε με αξιώσεις την 4η και το πλεονέκτημα της έδρας.
Και όμως, μέσα σε 2 μήνες, ήρθαν τα πάνω – κάτω, με την ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ, όχι μόνο να μην παίρνει το πλεονέκτημα της έδρας, όχι μόνο να μην εξασφαλίζει την «βατή» 5η θέση, αλλά να έχει τρεις νίκες και επτά ήττες σε 10 αγωνιστικές, καταφέρνοντας, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να μείνει εκτός Play offs!
Φυσικά, δικαιολογίες για το «ερυθρόλευκο»… ναυάγιο υπάρχουν αρκετές. Κάτι το ηχητικό που έκανε… σμπαράλια τα αποδυτήρια, κάτι το γεγονός πως η ομάδα στηρίχθηκε υπέρ του δέοντος σε παίκτες – στοιχήματα, χωρίς την απαραίτητη πείρα από Ευρωλίγκα, έφεραν την καταστροφή.
Το σημαντικότερο κτύπημα, όμως, ήρθε από την απουσία κομβικών παικτών στο κρίσιμο φινάλε της περιόδου. Μετά την ήττα από την πανάκριβη και πολυδιαφημισμένη Αρμάνι, αλλά και την νίκη επί της Μπάγερν Μονάχου, ο Ολυμπιακός έψαχνε δύο νίκες σε ένα κάτι παραπάνω από βατό πρόγραμμα. Εκτός απέναντι στην εκ των ουραγών και αποκλεισμένη εδώ και καιρό Γκραν Κανάρια, εντός κόντρα στην εξαιρετική τακτικά αλλά μέτρια αγωνιστικά Ζαλγκίρις και εντός κόντρα στην τελευταία Νταρουσάφακα.
Παιχνίδια, όμως, τα οποία κλίθηκε να δώσει χωρίς τους δύο κορυφαίους του γκαρντ. Τον αρχηγό και μπαρουτοκαπνισμένο σε τέτοια παιχνίδια, Βασίλη Σπανούλη και τον μοναδικό, ίσως, αξιόπιστο σουτέρ από την περφέρεια, Γιάνις Στρέλνιεκς.
Και αν ο πρώτος… έπεσε την ώρα του καθήκοντος, στο παιχνίδι με την Αρμάνι, αυτό που έκανε ο δεύτερος μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και… προδοσία!
Ναι, σίγουρα η φανέλα της Εθνικής ομάδας είναι ξεχωριστή τιμή για τον κάθε παίκτη, όμως την οικογένεια του δεν την… ταΐζει η Εθνική ομάδα. Το ότι ο Στρέλνιεκς τραυματίστηκε στο ξεκίνημα του αγώνα της Λετονίας με το Μαυροβούνιο και αποφάσισε να συνεχίσει να αγωνίζεται για 40 λεπτά (!), με αποτέλεσμα να τεθεί off για κάνα δίμηνο, είναι το λιγότερο αντιεπαγγελματικό για την ομάδα που στην τελική τον πληρώνει. Ο Λετονός, αν και είναι συμπαθής σαν άνθρωπος, έπρεπε να έχει χαιρετήσει από τότε, αλλά έχε χάρη που ο Ολυμπιακός δεν λειτουργεί έτσι.
Πολλοί θα πείτε βέβαια πως ο Ολυμπιακός δεν είναι η μοναδική ομάδα που την κτύπησαν οι τραυματισμοί, καθώς ολόκληρη Ρεάλ έπαιζε… μισή την περσινή σεζόν και όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του τίτλου. Εδώ μιλάμε, όμως, για ανόμοια μεγέθη, καθώς το μπάτζετ των Μαδριλένων, όπως και της Φενέρ, που έπαιζε για μεγάλο διάστημα χωρίς τον Βέσελι, είναι τέτοιο που επιτρέπει στους Λάσο και Ομπράντοβιτς να «κτίσουν» ένα ρόστερ με τεράστιο βάθος, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να το κάνει. Αυτό πλήρωσε η ομάδα πέρσι, με τον τραυματισμό του Μιλουτίνοφ και κόστισε τον αποκλεισμό στα play offs με την Ζαλγκίρις (και) αυτό πλήρωσε και φέτος, στο κρίσιμο φινάλε της σεζόν, μένοντας με τρία γκαρντ, τον άπειρο και πολλές φορές λιπόψυχο Ουίλιαμς – Γκος, τον… εξαφανισμένο Μάντζαρη και τον Γουέμπερ, ο οποίος μόλις και πρόλαβε να μάθει τα ονόματα των συμπαικτών του.
Ή μήπως αμφιβάλλει κανείς πως αν ο Ολυμπιακός ήταν πλήρης, δεν θα έπαιρνε τουλάχιστον την μία εξτρά νίκη που θα χρειαζόταν και θα του έδινε το εισιτήριο για την οκτάδα. Γιατί μην ξεχνάμε πως η ίδια ομάδα με τους ίδιους παίκτες ήταν αυτή που έκανε το αρχικό 12-7, προτού αρχίσουν να την χτυπάνε οι τραυματισμοί και σε συνδυασμό με τα όσα έχουν συμβεί μέσα στο 2019, την λύγισαν.
Τουλάχιστον, ελπίζουμε τα φετινά παθήματα να αποτελέσουν μάθημα ενόψει της εξαιρετικά κρίσιμης νέας σεζόν, ώστε η ομάδα να είναι προετοιμασμένη και στελεχωμένη κατάλληλα, σε ενδεχόμενο νέας… γκίνιας.
