Αποχαιρετισμός σε έναν μεγάλο: 67 χρόνια στρατιώτης του Ολυμπιακού ο Σάββας Θεοδωρίδης (video)

Ένα αφιέρωμα στον τεράστιο τερματοφύλακα, τον ανιδιοτελή διοικητικό παράγοντα, τον ξεχωριστό άνθρωπο.
Μύθος… Και θρύλος… Ανυπέρβλητος θρύλος, απ’ αυτούς που με ιδρώτα, αίμα, ψυχή, καρδιά και πάθος –μοναδικό πάθος- θεμελίωσαν αυτό ακριβώς: το θρύλο του Ολυμπιακού.
Γιατί ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν, ΕΙΝΑΙ ο Ολυμπιακός, τον οποίο υπηρέτησε 67 ολόκληρα χρόνια: εξήντα επτά, από το 1953, όταν πρωτοφόρεσε τη φανέλα των ερυθρόλευκων ερχόμενος από την Ένωση Αμπελοκήπων.
Τα πέντε πρωταθλήματα και τα πέντε κύπελλα που κατέκτησε ως ποδοσφαιριστής ήταν αυτά που πυρπόλησαν την καρδιά του με τα ιδεώδη του Ολυμπιακού και τον έκαναν να ζει και να αναπνέει για την ερυθρόλευκη φανέλα σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Ως το τέλος!
Κι έφυγε ευτυχισμένος, αφού κατάφερε να πανηγυρίσει την επιστροφή του αγαπημένου του Ολυμπιακού στους τίτλους στις 19 Ιουλίου. Σαν να τον περίμενε για να φύγει…
Ήταν συγκινημένος κι ευτυχισμένος. Ερυθρόλευκα όλα τα κύτταρά του ως τα τρίσβαθα της ψυχής του.
Μύθος όσο έπαιζε, ένας αίλουρος που διακινδύνευε τη σωματική του ακεραιότητα για να σώσει την εστία του, είτε απέναντι στον Νεστορίδη είτε απέναντι στον Πελέ.
Ο όρος «στρατιώτης» -όσον αφορά τον Ολυμπιακό- έχει τη φωτογραφία του Σάββα Θεοδωρίδη, που υπερασπίστηκε με πάθος την αγαπημένη του ομάδα, μέσα και έξω από τα γήπεδα, δίχως να διστάσει να συγκρουστεί για τα συμφέροντά της.
Γι’ αυτό ακριβώς τον αναγνώριζαν όλοι οι αντίπαλοί του, ακόμα και οι πιο σκληροί: γι’ αυτή την τεράστια και ανιδιοτελή του αγάπη στον σύλλογο που λάτρεψε.
Θρύλος των γηπέδων –ο ίδιος και ο Ολυμπιακός του- έβαλε κυριολεκτικά τα χέρια του για να τον δει μεγάλο. Με ασίγαστο πάθος που ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Έκλαιγε για τον Ολυμπιακό –σε νίκες και σε ήττες- ριγούσαν τα εσώψυχά του.
Για να μην πάει στον Παναθηναϊκό, χρειάστηκε να πληρώσει η οικογένειά του τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό. Παρότι αστός, είχε επιλέξει την ομάδα των λιμενεργατών και των προσφύγων. Αυτή τον ενέπνεε. Και το μεγαλείο του; Χάριζε τους μισθούς του στους πιο φτωχούς συμπαίχτες του. Το θεωρούσε χρέος και καθήκον.
Μορφωμένος –σπάνιο για την εποχή του- αγλαός, ευπατρίδης, έτσι πορεύτηκε κι έτσι έφυγε. Με τον μύθο του ολοκληρωμένο, με τον Ολυμπιακό του στην κορυφή, με τον γιο του Θόδωρο στην κορυφή της πυραμίδας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Το βίωσε, το έλεγε, το υπερασπιζόταν:
Φευγάτε από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός.
Θάλασσα βαθιά ολάκερη η ζωή του, θάλασσα οι μνήμες που αφήνει πίσω. Γιατί δημιούργησε έναν μύθο…