Δεν έχει τη λάμψη του Τσάμπιονς λιγκ, το Γιουρόπα λιγκ, που ο Ολυμπιακός εξασφάλισε χθες, αλλά με την Ελλάδα να βρίσκεται στην εικοστή θέση της βαθμολογίας της UEFA κι αυτό μοιάζει με πολυτέλεια. Η πρόκριση είναι θέμα χρόνου και τα χρήματα που η ομάδα μπορεί να βάλει στο ταμείο της δεν είναι και λίγα: με την αύξηση των μπόνους που η UEFA ετοιμάζει μπορεί να φτάσουν και τα 15 εκατομμύρια ευρώ – χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται έσοδα από εισιτήρια και χορηγούς. Δεν μπορώ να πω ότι ο Ολυμπιακός ολοκληρώνοντας τα καλοκαιρινά του προκριματικά έχει κάνει τη δουλειά του: το Τσάμπιονς λιγκ είναι ένας μεγάλος στόχος και μόνο όταν εξασφαλίζεις σε αυτό την παρουσία σου παίρνεις καλοκαιριάτικα άριστα. Αλλά σε σύγκριση με το τι έκαναν και φέτος στην Ευρώπη οι ελληνικές ομάδες, η καλοκαιρινή πορεία του Ολυμπιακού θυμίζει ομάδα άλλης χώρας: ας μην ξεχνάμε ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα και την αναστάτωση της προετοιμασίας του εξαιτίας των τραυματισμών και του Covid (στη χειρότερη μάλιστα στιγμή…) ο πρωταθλητής είναι αήττητος σε πέντε ματς κι αποκλείστηκε από τη Λουντογκόρετς στα πέναλτι παίζοντας για σαράντα λεπτά με παίκτη λιγότερο. Κι αφού έχει αλλάξει ο κανονισμός των εκτός έδρας γκολ – το θυμίζω για να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας.
Ισχύει και δεν ισχύει
Κάπου πήρε το μάτι μου την παρατήρηση ότι ο Ολυμπιακός «έκανε χθες αυτά που δεν έκανε με τη Λουντογκόρετς στο ματς του Καραϊσκάκη». Όπως όλα τα εύκολα συμπεράσματα αυτό ισχύει και δεν ισχύει. Δεν ισχύει απόλυτα γιατί κόντρα στη Λουντογκόρετς δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγωνιστεί ο Ολυμπιακός όσο επιθετικά αγωνίστηκε χθες: στο ματς με την Λουντογκόρετς η ανετοιμότητα του Ελ Αραμπί και του Εμβιλά (που ακόμα δεν έχουν «λυθεί») επέβαλε μια διάταξη που να εξασφαλίζει μεγαλύτερες καλύψεις στην άμυνα – οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι η Λουντογκόρετς ως αντίπαλος δεν έχει καμία σχέση με την φοβητσιάρα Σλόβαν Μπρατισλάβας. Όμως, από την άλλη, ο Ολυμπιακός είχε μια μεγάλη διαφορά χθες σε σχέση με τα δυο πρώτα του εφετινά ματς στο Καραϊσκάκη: είχε φανερά άλλη νοοτροπία, δηλαδή έπαιξε για να σκοράρει. Αυτό είναι το πιο παρήγορο στο χθεσινό ματς: σε ένα μεγάλο του διάστημα ξαναείδα τον Ολυμπιακό των δυο πρώτων σεζόν του Πέδρο Μαρτίνς – μια ομάδα πιεστική, γρήγορη, ικανή να πατήσει την περιοχή με πολλούς παίκτες, έτοιμη να δημιουργήσει ευκαιρίες. Αυτή η ομάδα πέρυσι μου έλλειψε και στα ματς με την Νέφσκι και την Λουντογκόρετς απλά δεν υπήρχε. Είχε άλλες αρετές, αλλά δεν είχε το ωραίο, δημιουργικό και παραγωγικό παιγνίδι που χθες είδαμε. Υπάρχουν για αυτή την έλλειψη σοβαρές δικαιολογίες και πολλές εξηγήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι το παιγνίδι αυτό δεν υπήρξε. Και μοιάζει ότι η πρόθεση του προπονητή είναι αυτό να επιστρέψει. Ευτυχώς.
