Ο μεγάλος φερετζές

Διαβάζω στα ρεπορτάζ συναδέρφων που δεν φοβούνται να γράψουν τι συμβαίνει στην ομοσπονδία του μπάσκετ ότι τις δυο  μέρες που ακολούθησαν την αποκλεισμό της Εθνικής η μεγάλη προτεραιότητα είναι να βρεθεί κάτι που να κάνει τον κόσμο να ασχολείται με κάτι άλλο! Γίνονται, διαβάζω, συσκέψεις με φίλους του προέδρου παράγοντες και δημοσιογράφους, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης, ενώ είχαμε ήδη κι ένα καυγά με τον Ολυμπιακό στον οποίο αρνήθηκαν διαιτητές για ένα φιλικό. Όλα αυτά προκαλούν μεγαλύτερη θλίψη και από την αποτυχία της Εθνικής. Αν ισχύουν ωστόσο, μαρτυρούν και ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της ομάδας: ούτε σχεδιάζεται, ούτε διοικείται, απλά χρησιμοποιείται για να στηρίζεται ένα σύστημα εξουσίας που είναι πλέον τόσο προβληματικό, ώστε θεωρεί πως μια αποτυχία μπορεί να την διαχειριστείς με αντιπερισπασμούς.
Μια και μόνο απορία
Διάβασα διάφορα πράγματα για τις ευθύνες του κ. Γιώργου Βασιλακόπουλου, την αδυναμία της ομοσπονδίας να βρει ένα προπονητή, την ευκολία με την οποία στον προπονητή όλα φορτώνονται κτλ κτλ. Όμως κανείς από όσους περιγράφει τις επιλογές του προέδρου και τα λάθη του δεν μπορεί να απαντήσει στην μεγάλη απορία: γιατί η Εθνική μας που μέχρι το 2009 χτυπούσε μετάλλια έχει δέκα χρόνια να πλησιάσει σε ημιτελικό μεγάλης διοργάνωσης, ενώ διοικείται πάντα από τον ίδιο άνθρωπο; Αυτό είναι για μένα το θέμα κι όχι το γιατί ανέλαβε ή το γιατί θα φύγει ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, στον οποίο όλοι επιτίθονται, μολονότι καταλαβαίνουν ότι οι ευθύνες του είναι ελάχιστες.

Δεν απέτυχε απλά σε ένα τουρνουά η Εθνική: μια αποτυχία σε ένα τουρνουά μπορεί να την έχει κάθε ομάδα – βλέπουμε στο Μουντομπάσκετ τι πάθανε οι Σέρβοι και οι Αμερικάνοι π.χ. Όποιος στέκεται ειδικά στο Μουντομπάσκετ το κάνει εκ του πονηρού: προσπαθεί πίσω από την εφετινή αποτυχία να κρύψει μια δεκαετία από αποτυχίες, που δεν ήρθαν φυσικά όλες με προπονητή τον Σκουρτόπουλο, ούτε οφείλονται στην αδυναμία αξιοποίησης του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Εδώ και μια δεκαετία δεν τα κατάφερε στην Εθνική κανείς: ούτε ο Ζούρος, ούτε ο Τρινκέρι, ούτε ο Κατσικάρης, ούτε ο Μίσσας. Η δε αποτυχία των Αμερικάνων, που πόνταραν στον καλύτερο προπονητή του κόσμου, δείχνει πως όλα είναι σχετικά: αν τα τρόπαια τα κέρδιζαν οι προπονητές, η ιστορία του μπάσκετ θα ήταν διαφορετική και ίσως να μην χρειαζόταν καν να γίνουν ματς – θα κατέθεταν οι σοφοί, που λέει και ο Φασούλας, τα βιογραφικά τους και θα κέρδιζε αυτός που έχει το μεγαλύτερο. Στην πραγματικότητα σε επιτυχίες φτάνεις όταν μπορείς να δημιουργήσεις ομάδες: για αυτό χρειάζονται προπονητές, παίκτες, διοικητική οργάνωση, σχέδιο και στόχευση. Χρειάζονται με απλά λόγια ικανοί άνθρωποι να υπηρετήσουν μια ομάδα που θα έχει ένα σοβαρό και προκαθορισμένο αγωνιστικό στόχο – συχνά μάλιστα και σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν αυτά στην Εθνική; Ούτε για αστείο. Υπήρχαν παλιότερα; Φυσικά και υπήρχαν – θα λεγα μάλιστα ότι για δεκαετίες η οργάνωση της ομάδας ήταν υποδειγματική.
Άλλαξε η προτεραιότητα
Τι έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια; Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι σαφώς πιο ικανοί από μένα να το εξηγήσουν – άνθρωποι που ξέρουν και τον Βασιλακόπουλο καλύτερα και το πώς λειτουργούσε η Εθνική ομάδα. Με πειράζει η σιωπή τους διότι μεταξύ αυτών υπάρχουν μερικοί από τους καλύτερους Ελληνες δημοσιογράφους και μερικοί παίκτες και προπονητές με τεράστια προσωπικότητα που σίγουρα αγαπούν το μπάσκετ.
Οσο αυτοί δεν μιλάνε αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα να καταθέσω αυτό που είναι η μεγάλη μου υποψία ως εξήγηση αυτής της τρομακτικής παρακμής: τα δέκα λοιπόν τελευταία χρόνια πολύ φοβάμαι πως η Εθνική χρησιμοποιείται από την ομοσπονδία ως ένας τεράστιος φερετζές που πρέπει να κρύψει και τα προβλήματά της και τις προτεραιότητές της. Κάποτε ο Βασιλακόπουλος και οι ικανότατοι συνεργάτες του, ήθελαν να υπάρχει μια Εθνική ομάδα ικανή να κυνηγά μετάλλια. Από το 2009 κι έπειτα κι ενώ ο πόλεμος του Βασιλακόπουλου με τον Ολυμπιακό φούντωνε, η προτεραιότητα έγινε το πώς διάβολε θα υπάρξει μια επιτυχία για να μην φωνάζουν οι άλλοι εναντίον μας και να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Η Εθνική έγινε σιγά σιγά η μεγάλη ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο για να μπορούμε να ασχολούμαστε με άλλα σημαντικότερα.
Διαβάστε την συνέχεια εδώ