Δεν ξέρω αν άλλη ομάδα στην Ευρώπη συνοδεύει μαζί της τόσο μεγάλο “πρέπει” όσο ο Ολυμπιακός. Κατά τη γνώμη μου, για να φορέσεις την ερυθρόλευκη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος δεν φτάνει μόνο να ξέρεις καντάρια μπάσκετ, αλλά οφείλεις να είσαι και πνευματικά ατσάλινος.
Οι Πειραιώτες με το πέρας του α’ γύρου βρίσκονται στη πρώτη θέση της Ευρωλίγκας μέσα ένα πραγματικό μποτιλιάρισμα που ξεκινάει από τη κορυφή της βαθμολογίας και φτάνει μέχρι την 11η θέση. Στη 12η εν τω μεταξύ βρίσκεται η Ρεάλ, με ρεκόρ 8-9, τρεις θέσεις κάτω από τους Πειραιώτες οι οποίοι είναι στη κορυφή.
Παρ’ όλα αυτά για κάποιο λόγο όμως κάνοντας μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης νομίζεις ότι ο Ολυμπιακός είναι χαμηλά. Καταλαβαίνω τις απαιτήσεις που έχουν δημιουργηθεί, είναι και τα 100 χρόνια, ωστόσο όπως είχα γράψει και πριν ένα μήνα περίπου τίποτα δεν είναι δεδομένο, ενώ παίζουν και άλλοι το άθλημα.
Ο Ολυμπιακός είναι σταθερά στη πρώτη τετράδα για έχει δείξει τι είναι ικανός να κάνει. Υπάρχουν σημεία που προβληματίζει η ομάδα, όπως η ένταση που δεν είναι διαρκής ή το γεγονός ότι όσοι έρχονται από τον πάγκο δεν προσφέρουν σταθερά, όμως έχουμε ακόμη Δεκέμβριο.
Με τα δικά μου μάτια βλέπω ένα σύνολο παικτών που ακόμη πλάθονται, προσπαθούν να μάθουν οι παίκτες τον ρόλο τους, ο ένας τον άλλο και να βρουν τα πατήματα τους. Αυτή είναι μία συνεχής διαδικασία γιατί μία ομάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός.
Στον Πειραιά κατέφθασαν αρκετά νέα πρόσωπα το καλοκαίρι ο Εβάν Φουρνιέ, ο Σάσα Βεζένκοφ, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο Κίναν Έβανς και ο Λούκα Βιλντόζα. Θα μου πείτε ο Ντόρσεϊ και ο Βεζένκοφ ήταν βασικά στελέχη στο πρόσφατο παρελθόν. Ισχύει όμως ο ομογενής ήταν με διαφορετικό ρόλο στη σεζόν 2021-22, όταν ήρθε για να ηγηθεί στο τότε σκοράρισμα της περιφέρειας και μάλιστα έφτασε σε διάστημα προετοιμασίας όπως ο Φουρνιέ εφέτος, όντας το κομμάτι που έλλειπε από τη τότε στελέχωση. Ακόμη και ο Σάσα όπως παραδέχτηκε ο κόουτς, έχει διαφορετικό στάτους πλέον σε σχέση με όταν έφυγε για την Αμερική.
Ναι, ο Ολυμπιακός είναι διαφορετικός σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, πλέον οι Πειραιώτες σκοράρουν με ευκολία 85+ πόντους, όμως δέχονται και 75+ συχνότερα από τα δεδομένα που είχαμε μάθει. Αυτό απασχολεί το τεχνικό επιτελείο της ομάδας και είναι δύσκολη εξίσωση το να μπορέσει μία ομάδα να είναι σε τοπ επίπεδο και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Έχουμε μπροστά μας αρκετό καιρό όμως για να φτάσει η ομάδα το ταβάνι της (θα το ορίσει ο Έβανς), μέχρι τότε το σημαντικό είναι να κερδίζεις γιατί κανείς δεν θυμάται τον τρόπο που έρχονται τα θετικά αποτελέσματα, αλλά τη τελική συγκομιδή.
Η Ευρωλίγκα είναι αδίστακτη, είδαμε ότι η Φενέρμπαχτσε που ήταν σταθερά στις πρώτες τρεις θέσεις, υπέστη δύο συντριβές και έκλεισε τον πρώτο γύρο Πέμπτη με ματς λιγότερο. Συνέπεια λοιπόν και ο Ολυμπιακός την έχει επιδείξει σε μία διοργάνωση τρελή , γεμάτη σκόπελους.
Μην αναιρούμε επιπλέον ότι οι Πειραιώτες διανύσει το 1/3 με απρόοπτα και τραυματισμούς, οι οποίοι πήγαν πίσω βασικά γρανάζια της λειτουργίας του όπως ο Φαλ.
Μοναδική κακή ήττα κατά την άποψη μου ήταν αυτή με τη Παρί στο ΣΕΦ, όμως οι Πειραιώτες έχουν κερδίσει Ρεάλ, Παναθηναϊκό, Μονακό, Μπαρτσελόνα, Ζαλγκίρις και έχουν χάσει οριακά από Εφές και Μπάγερν τις οποίες θα τις έχουν στον Πειραιά στον επαναληπτικό γύρο.
Αυτό που θα μετράει αρχές του Απριλίου είναι το να βρίσκονται οι «ερυθρόλευκοι» στη πρώτη τετράδα και από εκεί και μετά η Ευρωλίγκα είναι μία τελείως διαφορετική διοργάνωση.
