Πριν το ματς του Ολυμπιακού με την Μακάμπι Τελ Αβίβ ο ίδιος ο προπονητής του είχε μιλήσει για την ανάγκη ενός θαύματος. Ο Μεντιλίμπαρ είχε πει ότι μια πρόκριση θα είναι θαύμα, ότι θαύματα γίνονται, αλλά ότι ο σκοπός έπρεπε να είναι να ρθει μια νίκη που θα επέτρεπε στην ομάδα να επιστρέψει στα καλά αποτελέσματα. «Πρέπει να αποζημιώσουμε τον εαυτό μας γι’ τα δύο προηγούμενα άσχημα αποτελέσματα, να δώσουμε μια ωραία απάντηση και να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο. Να είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας αύριο μετά το ματς γιατί πήραμε ένα καλό αποτέλεσμα» είχε πει. Δεν ξέρω αν αυτό που συνέβη το πίστευε. Θα το πω απλά: αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στην Τόπολα απέναντι στην Μακάμπι Τελ Αβίβ είναι κάτι πέρα από τα όρια του θαύματος. Θαύμα θα ήταν η πρόκριση για οποιαδήποτε ομάδα είχε χάσει το πρώτο ματς στην έδρα της με 1-4 απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο όταν μιλάμε για ευρωπαϊκή διοργάνωση: μέχρι χθες βράδυ δεν είχε ποτέ συμβεί. Όμως αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός είναι αδιανόητο.
Πέρα από το 1-4 του πρώτου ματς υπήρχαν κάποια άλλα αντικειμενικά γεγονότα που δεν επέτρεπαν να περιμένεις κάτι τέτοιο. Ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί επτά γκολ στα δύο του τελευταία ματς και μάλιστα στην έδρα του – τέσσερα από τον αντίπαλο που χθες διέλυσε. Σκόραρε τον τελευταίο καιρό με το σταγονόμετρο – ματς με τον Βόλο και τον ΟΦΗ ήταν εξαίρεση στον γενικό κανόνα. Ποτέ στην ιστορία του δεν είχε προκριθεί έχοντας χάσει με τρία γκολ διαφορά στο πρώτο ματς. Δεν είχε παίκτες που επέστρεφαν και θα μπορούσαν να τον μεταμορφώσουν: μόνη αλλαγή στην ενδεκάδα του σε σχέση με το πρώτο ματς ήταν ο τερματοφύλακας Τζολάκης αντί του Πασχαλάκη. Κι απέναντί του είχε μια ομάδα που και πρωταθλήτρια είναι, και καλή παράδοση έχει απέναντί του και έμπειρη είναι. Φυσικά έξι γκολ μέχρι τώρα φέτος δεν είχε δεχτεί ποτέ της ενώ στις τάξεις της έχει κι ένα παίκτη, τον Ζάχαβι, που βάζει πάντα γκολ στον Ολυμπιακό: το έκανε κι εχθές για να κάνει την πρόκρισή του ακόμα πιο δύσκολη. Και θεαματική.
Σχήμα δουλεμένο στο περιοδικό Αγόρι
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συνέβη ώστε να το εξηγήσει κιόλας. Ας μείνουμε αρχικά σε αυτά που είδαμε. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι σαν να είχε κερδίσει αυτός με 4-1 το πρώτο ματς. Καθοδηγούμενος από έναν καταπληκτικό Πόντένσε έφτασε να ισοφαρίσει το 1-4 του πρώτου ματς ήδη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου όταν και προηγήθηκε με 0-3. Ο Πορτογάλος άνοιξε το σκορ, έδωσε στον Φορτούνη τη δυνατότητα να φύγει μόνος στην αντεπίθεση και να πετύχει το 0-2 έχοντας προηγουμένως τρέξει το μισό γήπεδο και με μια καταπληκτική σέντρα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου έδωσε στον ΕλΚαμπί τη δυνατότητα να γράψει το 0-3. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε την αναμενόμενη βελτίωση της Μακάμπι και το επίσης αναμενόμενο δωράκι της άμυνας του Ολυμπιακού: οι τυπικά γηπεδούχοι μείωσαν στο 55΄με ένα πέναλτι γκολ του Ζάχαβι που κέρδισε ο Κανισόβσκι από τον Ρέτσο. Ο Ολυμπιακός δεν έχανε την μια ευκαιρία μετά την άλλη, ήταν εντυπωσιακά αποτελεσματικός. Σήμα κατατεθέν αυτής της καταπληκτικής αποτελεσματικότητας το γκολ με το οποίο ο ΕλΚαμπί κάνει το 1-4 στο .. : σκοράρει με «ψαλίδι» μετά από σέντρα του Ορτέγκα. Το γκολ αυτό το ψάχνει πάρα πολύ καιρο. Δεν είναι ακριβώς φάση δοκιμασμένη στην προπόνηση, αλλά ένα γκολ από το περιοδικό «Αγόρι» που ο Μαροκινός το βρήκε κι έγραψε το 1-4 σε μια βραδιά θαυμάτων.
Το 1-4 θα έπρεπε να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να γίνει ακόμα πιο πιεστικός στην συνέχεια, αλλά δεν συνέβη ακριβώς αυτό. Ο Ολυμπιακός ενώ έφτασε για δεύτερη φορά να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου ματς έμοιαζε και κομμάτι κουρασμένος. Ολοι νομίζω περίμεναν ένα περίπλοκο τέλος και γιατί ο πάγκος του Ολυμπιακού λίγο έχει βοηθήσει φέτος. Αλλά η βραδιά δεν ήταν σαν τις άλλες. Ο Μεντιλίμπαρ βλέποντας την κούραση πόνταρε στην εμπειρία. Τον Ορτα, που έπαιζε μπροστά από τους Τσικίνιο και Εσε πότε δεξιά και πότε αριστερά αντικατέστησε ο Γιόβετιτς. Τον ΕλΚαμπί ο Ελ Αραμπί. Στο κάτι σαν 4-4-2 του τέλους που προέκυψε ο Μεντιλίμπαρ ζήτησε από τους δυο κυνηγούς του να μην μένουν στην αντίπαλη περιοχή αλλά να μπαίνουν σε αυτή: μια συνεργασία των δυο έφερε στις καθυστερήσεις τον Γιόβετις απέναντι από τον τερματοφύλακα αλλά το πλασε του έφυγε βασανιστικά άουτ. Η Μακάμπι που είχε μείνει πιο πολύ στην άμυνα έπρεπε στην παράταση να δείξει φρεσκάδα, αλλά ο Γιόβετιτς ήθελε να συγχωρεθεί για την χαμένη ευκαιρία και στο 96΄ μετά από ένα φάουλ του Φορτούνη πέρασε την μπάλα ένας Θεός ξέρει από πού για το 1-5. Ποιοι άλλοι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από μια θρυλική ιστορία; Ο Μασούρας, που μπήκε στη θέση ενός κατάκοπου αλλά διακριθέντα Φορτούνη και φυσικά ο μεγαλύτερος ξένος φορ στην ιστορία της ομάδας: από γύρισμα του Μασούρα ο Ελ Αραμπί μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα στο 112΄. Και η ευρωπαϊκή ιστορία απέκτησε μια νέα σελίδα: στις 14 Μαρτίου του 2024 μια ομάδα προκρίθηκε έχοντας χάσει το πρώτο ματς στην έδρα της με τρία γκολ. Και είναι ο Ολυμπιακός.
Ολο αυτό όμως είναι το χρονικό. Κι όχι η εξήγηση του τι έγινε.
Πολλές και καμία εξήγηση
Υπάρχει εξήγηση; Με την λογική λίγα εξηγούνται. Ο Ολυμπιακός και στο ελληνικό πρωτάθλημα όταν βρίσκει αντιπάλους που κάνουν το λάθος να του αφήσουν την μπάλα για να τον χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις τους τιμωρεί. Όταν ο Ποντένσε κι ο Φορτούνης μπορούν να παίξουν με την μπάλα πολύ, η παραγωγικότητα του Ολυμπιακού ανεβαίνει. Όταν οι ψυχαναγκασμοί που έχουν να κάνουν με τον πρωταθλητισμό πάνε στην άκρη, παίκτες με δυνατότητες αλλά χωρίς ευρωπαϊκές εμπειρίες, όπως ο Ορτέγκα και ο Εσε, μπορεί να έχουν σπουδαία απόδοση. Σαφώς και παίκτες που ψάχνουν συμβόλαια για του χρόνου μπορεί να δουν ένα ευρωπαϊκό ματς ως ευκαιρία: χθες ο Ολυμπιακός έχει μόνο διακριθέντες. Σίγουρα ο Ολυμπιακός έπρεπε να αντιδράσει κι όταν αντιδρά συχνά πυκνά έχει υπάρξει εκφοβιστικός. Δεν χωρά αμφιβολία πως το 4-3-3 με τα τρία κανονικά χαφ είναι ένα σχήμα που του ταιριάζει πιο πολύ από το 4-4-2. Είναι επίσης δεδομένο πως όταν η ομάδα έφτασε στο 0-2 (και πολύ γρήγορα) όλα τα προηγούμενα έσβησαν και μπροστά της είχε μόνο την ευκαιρία για ένα έπος. Αλλά όλα αυτά ισχύουν και μπορεί και να μην ισχύουν. Διότι για να γίνει αυτό που έγινε και να προκριθεί ο Ολυμπιακός κερδίζοντας εκτός έδρας 1-6 στην παράταση μπήκε σίγουρα και αρκετή μεταφυσική από την πίσω πόρτα.
Η απόλυτη μυθοποίηση
Με τα χρόνια το ματς θα μυθοποιηθεί. Θα λέγεται ότι ο Ποντένσε ντρίπλαρε δώδεκα φορές στην ίδια φάση όλους τους αντιπάλους του. Ότι ο Φορτούνης έτρεξε με την μπάλα στα πόδια τα 45 μέτρα σε επτά δευτερόλεπτα. Ότι ο ΕλΚαμπί σηκώθηκε δώδεκα μέτρα από τη γη για να βρει το «ψαλίδι». Ότι ο Γιόβετιτς με τον ΕλΚαμπί ανάγκασαν τους παίκτες της Μακάμπι να πέσουν στα γόνατα και να πουν σταματήστε. Ότι ο Τζολάκης είδε όλο το ματς καθισμένος σε καρέκλα και πίνοντας καφέ. Ότι ο Κάρμο, όταν βαρέθηκε να κόβει τους αντιπάλους του, σταμάτησε σε μια φάση και τον Εσε. Ότι ο Εσε εκτός από το να πατήσει όλο το γήπεδο βγήκε κι έτρεξε και στην πόλη της Τόπολα. Κι ότι ο Μεντιλίμπαρ δεν φορούσε κοστούμι στον πάγκο αλλά στολή μάγου με καπέλο μυτερό και ότι παρακολουθούσε το ματς από ψηλά πετώντας με μια σκούπα.
Όλα αυτά θα ειπωθούν πολύ αργότερα. Και πάλι όμως ότι έγινε θα βρίσκεται πέρα από το θαύμα. Ως απόδειξη πως το αληθινό αδιανόητο, όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, υπάρχει.
