Λένε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Δεν συμφωνώ απόλυτα, αφού οι εποχές του όσα βάλουμε και όσα φάμε έχουν περάσει χωρίς επιστροφή. Το ποδόσφαιρο πλέον είναι “σφικτό”, πάει στην συνολική ενέργεια της ομάδας και όχι στις ατομικές, με βάση στην άμυνα, για να μην δεχθείς γκολ και “κυνηγάς” και στρατηγική στην επίθεση.
Ο Μίτσελ είναι θιασώτης του επιθετικού ποδοσφαίρου και το απέδειξε με τον σχηματισμό της ομάδας τόσο στο ματς με τον Ατρόμητο όσο και σε αυτό με την Καραμπάγκ, όμως ο Ολυμπιακός έχει άλλα προβλήματα, δομικά, τα οποία δεν μπορούν να λυθούν με τρικ.
Από την αρχή της σεζόν η ομάδα δεν έχει περάσει ματς (με ελάχιστες εξαιρέσεις) που να μην έχει δεθχεί γκολ. Είναι σαφές ότι έχει πρόβλημα στην άμυνα. Σαν να μην φτάνουν τα δεδομένα προβλήματα που έχει κληρονομήσει από το καλοκαίρι, φεύγει ο Μανωλάς (και δεν παίρνεις άλλον), τραυματίζεται και ο Βατσλίκ (όπως και να το κάνουμε ήταν ο βασικός σου τερματοφύλακας). Σαν να μην φτάνει αυτό, σου έχει τραυματιστεί ο Μπα αλλά και ο Ρέτσος, οπότε παίζεις χωρίς τρεις αμυντικούς που τους χρησιμοποιούσες.
Λογικό είναι να δώσεις σημασία στην άμυνά σου λοιπόν. Ο Μίτσελ αφήνει εκτός τον Σωκράτη (άγνωστο γιατί) και βάζει στα στόπερ τον Βρσάλικο (είχε συζητηθεί σαν λύση εξ αρχής της σεζόν, ασχέτως εάν ήταν σχεδόν μονίμως τραυματίας) και τον Εμβιλά, που πάντα αποτελεί μία λύση ανάγκης.
Παρ’ όλα αυτά και αφού φάνηκε ο Μίτσελ να βλέπει το πρόβλημα αλλά τελικά να μην μπορεί να το αντιμετωπίσει, δέχεσαι τρια γκολ από την Καραμπάγκ, η οποία τελειώνει το ματς με κατοχή της μπάλας υπέρ της στο 52%, με 15 επιθετικές ενέργειες (έναντι 14 του Ολυμπιακού), σε 29 συνολικές επιθέσεις, με τον Τζολάκη να υποχρεώνεται σε 8 αποκρούσεις, έναν μόλις 4 του τερματοφύλακα της Καραμπάγκ.
Ο Ολυμπιακός ήθελε να επιτεθεί, να δείξει ότι είναι το αφεντικό, να δημιουργήσει με τον Μπιέλ και να απειλήσει με Γκάρι και Ουί Τζο, όμως το έκανε με “άτσαλο” τρόπο. Μπορεί να είχε 10 ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο, όμως μόνο η απευθείας εκτέλεση φάουλ του Μπιέλ που την έδιωξε στο “γάμα” ο γκολκίπερ λογίζεται ως μεγάλη φάση, άντε και ένα σουτ του Γκάρι και ένα του Ουί Τζο.
Χωρίς τον Ελ Αραμπί στην σύνθεση, ο Ολυμπιακός δεν απειλεί ουσιαστικά και βέβαια στην Ευρώπη δεν έχει τον Μπακαμπού, που μας έδειξε καλά στοιχεία στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, σκοράροντας δύο φορές, αλλά ούτε βέβαια και το Χάμες, που είναι σαφές ότι μπορεί να δώσει λύσεις.
Η συνέχεια στην Ευρώπη, μέσω της τρίτης θέσης, είναι δύσκολη αλλά όχι απίθανη. Βαθμολογικά υπάρχει πιθανότητα, αν κερδίσεις την Καραμπάγκ και μετά τη Ναντ, ελπίζοντας ότι οι Γάλλοι δεν θα πάρουν 4 βαθμούς στα άλλα τους δύο ματς ή εάν έχουν πάρει τρεις, να έχεις πετύχει περισσότερα γκολ. Όμως το θέμα δεν είναι μαθηματικό, το θέμα είναι ουσιαστικό.
Ο Ολυμπιακός είναι “σκασμένος”, έχει παραδώσει πνεύμα πριν καν αρχίσει ουσιαστικά η σεζόν και δεν βγάζει την εικόνα της ομάδας που θα μπορέσει να αντιδράσει στην Ευρώπη.
Για την Ελλάδα είναι άλλο το κεφάλαιο και μεγάλη η σεζόν. Δεν κρίνεται τίποτα στον πρώτο γύρο, με όποια διαφορά και να πάνε οι ομάδες στην διακοπή του Νοεμβρίου. Όμως για το Europa, είδαμε τις αντιπάλους του Ολυμπιακού ότι δεν αστειεύονται και όπως είναι οι ερυθρόλευκοι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να απειλήσουν.
Υ.Γ.1: Δεν “κάηκε” κανένας Μαρσέλο με την ημίωρη συμμετοχή του στο χθεσινό ματς. Χρόνο συμμετοχής πήρε γιατί είχε 4 μήνες να πατήσει χορτάρι. Και κανείς δεν περίμενε ότι θα μπει στο ματς για να ανατρέψει το αποτέλεσμα.
Υ.Γ.2: Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι και τι μπορούν να βοηθήσουν, αλλά φέτος ο Ολυμπιακός πήρε εξτρέμ (Μπόουλερ, Ντε λα Φουέντε) και παίζει πάλι χωρίς εξτρέμ.
Υ.Γ.3: Ο Σισέ τα άκουσε από την εξέδρα και είχε και διαπληκτισμό μετά από το τέλος του ματς. Τα νεύρα είναι κακός σύμβουλος. Πρέπει όλοι να ηρεμήσουν.
Υ.Γ.4: Περισσότερα θα κρίνει το ματς με τον ΠΑΟΚ στις 17 Οκτωβρίου από ότι το ματς με την Καραμπάγκ την επόμενη Πεμπτη. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
