Και τι να προλάβει να σου κάνει ο Κάρλος Κορμπεράν; Εννοείται ότι οι εποχές με το “μαγικό ραβδάκι” του προπονητή, έχουν περάσει χωρίς επιστροφή. Αυτά υπήρχαν για τις εφημερίδες στην δεκαετία του ’80 και του ’90 που το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό. Έμπαινε ο προπονητής στα αποδυτήρια, τους έβγαζε έναν πύρινο λόγο και ορμάγανε για να “κατασπαράξουν” τον αντίπαλο.
Τώρα για να αναστραφεί μία κατάσταση χρειάζονται άλλα στοιχεία. Χρειάζεται ενίσχυση-ανανέωση έμψυχου δυναμικού, αλλαγή στρατηγικής, ταχύτητα και μεθοδικότητα. Για να τα πετύχει αυτά ένας προπονητής θέλει την βοήθεια της διοίκησης στο θέμα των μεταγραφών και του “ξεσκαρταρίσματος” του ρόστερ και αρκετό χρόνο για να μπορεί να δουλέψει με τους νέους του παίκτες.
Ο Κορμπεράν παρέλαβε μία ομάδα στην πιο δύσκολη εποχή. Πάνω που θα έπρεπε να “χτίζεται”, να βάζει τα θεμέλια για τη νέα σεζόν, παράλληλα με τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να πάρει για να τις φέρουν τις προκρίσεις. Δηλαδή σε μία εποχή που θα πρέπει να γίνει η πιο σημαντική δουλειά για να σου βγάλει την αγωνιστική περίοδο όπως θέλεις, δηλαδή με επιτυχίες, αλλά να καταφέρεις να μπεις και στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Δύσκολα όλα αυτά για έναν νέο προπονητή που ακόμη δεν ξέρει που πέφτουν τα αποδυτήρια και για μία ομάδα που μπορεί να μην άλλαξε αρκετά σε σχέση με πέρυσι, δείχνει όμως να έχει “κάψει” τα “κανονάκια” που είχε στην διάθεσή της. Και βέβαια όλα αυτά, ενώ δεν υπάρχει επαρκής χρόνος με τον έναν αγώνα να διαδέχεται τον άλλον.
Και στον αγώνα με την Σλόβαν, αρκετοί παίκτες μοιάζουν σαν να τα έχουν παρατήσει, σαν όλο αυτό να είναι πάνω από τις δυνάμεις τους, να μην μπορούν να το διαχειριστούν, να μην μπορούν να βγάλουν μία δυναμική, να μην έχουν καταλάβει την κρισιμότητα των καταστάσεων και κατά πόσο θα είναι καθοριστικές για το υπόλοιπο της σεζόν. Αυτοί δεν θα πρέπει να ανήκουν στο “αύριο” της ομάδας, όποιοι και να είναι, όπως και να λέγονται.
Δεν μπορεί να μπαίνει μέσα ο 38άρης Βαλμπουενά και να βγάζει τέτοια δυναμική και τέτοια φρεσκάδα που δεν είχε κανέναν από τους 25άρηδες που έπαιζαν. Δεν μπορεί να περιμένεις από τον “φευγάτο” Τικίνιο, ο οποίος περιμένει πότε θα πάει στην Βραζιλία, να σου κάνει τώρα την διαφορά, ενώ έχεις δει από πέρυσι τι μπορεί να προσφέρει και αντί αυτού, να τρώει πάγκο ο Ελ Αραμπί, που είναι μονίμως με το “μαχαίρι στο στόμα”.
Καλά, για την άμυνα τα ξέρουμε τα θέματα και γίνονται κινήσεις για να διορθωθούν, για να αλλάξουν παίκτες για να αλλάξει και η τακτική. Όπως γίνονται κινήσεις και για τον παίκτη που θα αποτελέσει τον “μαέστρο” της ομάδας. Γιατί είναι σαφές ότι αυτό τον ρόλο δεν μπορείς να τον περιμένεις από τον Μαντί Καμαρά, ο οποίος αποδοκιμάστηκε χθες από τον κόσμο, για την εικόνα που έχει τα δύο τελευταία χρόνια.
Τα είπε ο Κορμπεράν στην συνέντευξη τύπου της παρουσίασής του, ότι θέλει η ομάδα του για 90 λεπτά να πιέζει και να βγάζει φάσεις. Για να το κάνει αυτό βέβαια χρειάζονται οι κατάλληλοι παίκτες για τον σχηματισμό που ο ίδιος έχει στο μυαλό του. Όμως είναι στην σωστή λογική. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα που μπορεί να παίζει για να αμύνεται και να περιμένει πότε θα χτυπήσει στην κόντρα, δεν μπορεί να παίζει “κλεφτοπόλεμο”. Είναι ομάδα, παραδοσιακά, που οφείλει να επιβάλει το παιχνίδι της, να έχει τον ρυθμό της, να δημιουργεί και να εκτελεί.
Αυτά περιμένουμε να δούμε από τον Ολυμπιακό, σε αυτό το πλαίσιο οφείλει να δουλέψει ο νέος προπονητής και είναι σίγουρο ότι για να το κάνει πράξη θα χρειαστεί υλικό αλλά και χρόνο. Αναμένουμε λοιπόν…
