Καρπετόπουλος: Ο υπέροχος κόσμος του Σακίλ ΜακΚίσικ

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είπε στο τέλος ότι η νίκη του Ολυμπιακού με την Μπαρτσελόνα δεν αλλάζει σε κάτι την βαθμολογία και δεν ήταν από αυτές που ήταν απαραίτητες. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο Ολυμπιακός τερματίζοντας τρίτος ή δεύτερος μπορεί (πλην θεαματικού απροόπτου) να βρει ένα αντίπαλο λιγότερο δυνατό από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές με την οποία έμοιαζε να έχει ραντεβού στα playoffs – κυρίως την στέλνει στη Ρεάλ ή στην Αρμάνι. Επίσης αν φτάσει στο Final 4 δεν θα ξαναβρεί την Μπαρτσελόνα, παρά μόνο στον τελικό. Είναι μακριά αυτό θα πει κάποιος. Μπορεί. Αλλά η ιστορία της Ευρωλίγκας λέει πως ότι καλό κάνεις το εισπράττεις. Και φυσικά σε αυτή την ιστορία ήταν απαραίτητο να υπάρχει μια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού με σχεδόν απόλυτο πρωταγωνιστή τον πιο παράξενο από τους παίκτες του. Τον Σακίλ ΜακΚίσικ που ζει στον υπέροχο κόσμο του.
Συχνά στις σχέσεις
Από το 1988 που άρχισαν να έρχονται σταθερά ξένοι παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτοί που ξεχώρισαν ανήκουν σε δυο κατηγορίες: στη μια υπάρχουν όσοι χάρη στην αδιαφιλονίκητη ποιότητα και κλάση τους λατρεύτηκαν και στη δεύτερη όσοι αγαπήθηκαν λίγο περισσότερο όταν έφυγαν – όταν δηλαδή έμεινε στον κόσμο η ανάμνηση των καλύτερων στιγμών τους, συμβαίνει συχνά στις σχέσεις. Ειδικά στον Ολυμπιακό στην πρώτη κατηγορία υπάρχουν μερικοί που όχι απλά λατρεύτηκαν, αλλά θεοποιήθηκαν: ο Εντι Τζόουνς, ο Πάσπαλιε, ο Ρίβερς (κι αρκετοί άλλοι, απλά αναφέρω τους εμβληματικότερους) είναι παίκτες που οι παλιοί μιλάνε για αυτούς δημιουργώντας την εντύπωση πως δεν έχαναν σουτ. Στη δεύτερη κατηγορία υπάρχουν σαφώς περισσότεροι. Ο Χάινς, ο Λο, ο Τέρνερ, ο Φόρντ, ο Τάρπλεϊ, ο Σκάρι, ο Μίντλετον κι άλλοι πολλοί δεν είναι ότι δεν αγαπήθηκαν: ίσα ίσα. Απλά η εικόνα τους ομόρφυνε λίγο περισσότερο μετά τη φυγή τους, είτε γιατί τους είδαν όλοι να κάνουν σπουδαία πράγματα στις νέες τους ομάδες, είτε γιατί τα όσα έκαναν αυτοί στον Ολυμπιακό δεν τα έκαναν όσοι τους αντικατέστησαν κι ας ήταν κι αυτοί καλοί παίκτες.
Διαβάστε εδώ την συνέχεια